Sprawy Legii ciąg dalszy

 

 

 

Pkt 1 stanowi o general principles of conduct, czyli ogólnych zasadach, które powinny być respektowane przez m.in. kluby. Są to nie tylko przepisy prawa stanowionego (w tym Zasady gry w piłkę nożną), ale również zasady postępowania w sposób etyczny, lojalności, uczciwości oraz sportowego współzawodnictwa.

 

W pkt. 2 lit. i wskazany został jeden z przypadków, w których dochodzi do naruszenia powyższych zasad, tj. wpisania do protokołu zawodnika, który nie jest uprawniony do gry. Przy przyjęciu, że w przepisie tym jest mowa o zawodniku nieuprawnionym (not elegible), a nie zawieszonym (którym wszak musi być uprawniony), nie został on przez Legię naruszony. Regulamin jest jednak niekonsekwentny – w istotnym dla Legii art. 21 pkt. 2-3 rozróżnia się przypadki zawodnika nieuprawnionego i zawieszonego (na skutek decyzji dyscyplinarnej), ale w art. 15 pkt. 1 lit. a ppkt. 7 jest posługuje się sformułowaniem participating in a match when suspended or otherwise ineligible to play.

 

Jeśli więc przyjąć, że na gruncie art. 11 pkt. 2 lit. i,  not eligible to play oznacza także zawodnika zawieszonego, general principles of conduct zostały przez Legię naruszone. Warto pamiętać, że na podobny zabieg interpretacyjny nie pozwala art. 21 pkt. 2-3, które precyzyjnie rozróżniają zawodnika nieuprawnionego od zawodnika zawieszonego na skutek decyzji dyscyplinarnej.

 

 

 

 

Pkt 1 stanowi, że właściwe ciało dyscyplinarne określa rodzaj i zakres środka dyscyplinarnego, który ma zostać nałożony, stosownie do przedmiotowych i podmiotowych elementów naruszenia, przy uwzględnieniu zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące. Ze swej istoty przepis ten dotyczy sytuacji, gdy owe ciało dyscyplinarne dysponuje pewnym stopniem dyskrecjonalności odnośnie wyboru rodzaju środka dyscyplinarnego (środki dyscyplinarne wylicza art. 6 pkt. 1-2 Regulaminu) oraz zakresu tego środka, opierając się przy tym o wskazane w przepisie kryteria.

 

Co ważne, jak wielokrotnie podkreślano, przepis art. 21 pkt. 2 Regulaminu (występ zawodnika zawieszonego na podstawie decyzji dyscyplinarnej) stanowi o obligatoryjnym zweryfikowaniu wyniku meczu jako walkower. Innymi słowy, właściwe ciało dyscyplinarne musi orzec walkower. W przypadku spełnienia hipotezy zawartej w tym przepisie, Komisja nie jest uprawniona do nałożenie innej kary niż walkower, nie ma więc mowy jakimkolwiek wyborze. Oczywiście Komisja może nałożyć dodatkowo inne środki dyscyplinarne i wówczas winna to uczynić zgodnie z przepisem art. 17 pkt. 1 Regulaminu.

 

Przechodząc do pkt. 2, wskazuje on następująco: Jeżeli właściwe ciało dyscyplinarne uzna, że informacje przekazane przez obciążoną stronę okazały się decydujące dla ujawnienia lub ustalenia naruszenia regulacji oraz regulaminów UEFA, może, działając w ramach swojego uznania, zmniejszyć środki dyscyplinarne lub odstąpić od ich nałożenia.

 

Przepis ten przyznaje Komisji szczególną kompetencję. Mianowicie, jeśli informacje (najczęściej będą to dokumenty, rzadziej zeznania świadków), które strona obciążona przedłoży Komisji, okażą się na tyle istotne, że Komisja dojdzie do wniosku, że to dzięki nim w istocie doszło do wykrycia lub ustalenia naruszenia przepisów UEFA – tj. na podstawie akt i okoliczności sprawy oraz przebiegu postępowania Komisja uzna, że bez tych informacji najprawdopodobniej nie nastąpiłoby ujawnienie lub ustalenie naruszenia – Komisja może skorzystać z tzw. swobodnego uznania (lub władzy dyskrecjonalnej) i zmniejszyć (zredukować) środki dyscyplinarne lub odstąpić od ich nałożenia. W sprawie Legii należałoby przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie czy dokumentacja przedłożona przez klub – o czym informowano już w czwartek – rzeczywiście była niezbędna dla ujawnienia lub ustalenia naruszenia. Wydaje się, że nie. Niemniej, w razie odpowiedzi pozytywnej, trzeba zaznaczyć, że skorzystanie ze swobodnego uznania komentowany przepis pozostawia de facto do uznania Komisji, przy spełnieniu kryterium wstępnego powzięcia określonego wniosku (przekonania).

 

Pkt. 3-4 nie są istotne w kontekście sprawy Legii, bowiem dotyczą, odpowiednio, środków dyscyplinarnych z art. 14 Regulaminu, poświęconego rasizmowi, innym rodzajom dyskryminacji oraz agitacji, a także przewinieniom piłkarzy oraz oficjeli (art. 15 Regulaminu).

 

Kolejnym przepisem wartym omówienia jest art. 20, noszącym tytuł: Zawieszenie [wykonania] środków dyscyplinarnych.

 

 

Pkt 1 wskazuje, iż zasadą jest, że wykonanie środka dyscyplinarnego może zostać zawieszone; zawiera także enumeratywne wyliczenie środków dyscyplinarnych, których wykonanie nie może zostać zawieszone. Wśród nich nie ma walkowera. 

 

Teoretycznie więc możliwe jest zawieszenie wykonanie tego środka dyscyplinarnego. Znów jednak, właściwe ciało dyscyplinarne jedynie może skorzystać z tej możliwości (fakultatywność), co rodzi kolejne wątpliwości, bowiem nie są określone żadne kryteria, którymi miałoby się ono wówczas kierować. W mojej ocenie, nie można się w tym zakresie odwołać się do art. 17 pkt. 1. Przepis ten odnosi się do rodzaju i zakresu środka dyscyplinarnego, który ma zostać nałożony. Rodzaj nie budzi problemów interpretacyjnych – chodzi o środki wymienione w art. 6 pkt. 1-2. Przez zakres (ewentualnie stopień) należy natomiast rozumieć wymiar, w jakim środek dyscyplinarny jest nakładany, tj. np. wysokość kwoty grzywny, liczbę odjętych punktów, częściowe lub całkowite zamknięcie stadionu na określoną liczbę meczów etc. W przypadku środka dyscyplinarnego, jakim jest walkower, trudno – o ile w ogóle jest to możliwe – określić jego zakres (vel stopień, wymiar), chyba że mamy do czynienia ze sprawą obejmującą więcej niż jeden mecz – wówczas zakres dotyczył będzie ewentualnie liczby meczów. Jest to jednak dosyć daleko idąca interpretacja. Ponadto, nie powinno budzić wątpliwości, że zawieszenie wykonania środka dyscyplinarnego jest czymś innym niż określenie tegoż oraz jego zakresu. Co oczywiste, określenie rodzaju i zakresu środka dyscyplinarnego musi poprzedzać decyzję o ewentualnym zawieszeniu jego wykonania. Innymi słowy, określenie rodzaju i zakresu środka dyscyplinarnego ma charakter wstępny w stosunku do rozstrzygnięcia o zawieszeniu jego wykonania. Zawieszenie dotyczy już uprzednio określonego rodzaju i zakresu środka dyscyplinarnego. Jak wspomniano, art. 20 nie określa kryteriów, którymi ma się kierować właściwe ciało dyscyplinarne. Kryteria przewidziane w art. 17 pkt. 1 dotyczą innych kwestii, wstępnych w stosunku do rozstrzygnięcia w przedmiocie zawieszenia, i wobec braku wyraźnego odesłania doń, nie mogą, moim zdaniem, znaleźć zastosowania. Z tych też względów stanowisko przeciwne pozbawione jest oparcia w przepisach.