Czy ich jeszcze pamiętasz? cz.8.: Ruch Chorzów

Pierwsze skojarzenie z Ruchem Chorzów? Na pewno nie nazwisko żadnego z obcokrajowców, a raczej śrustwa, Bizacki, Malinowski, Surma, a teraz ewentualnie Starzyński. "Niebiescy" nigdy nie opierali swojego składu o zagranicznych zawodników, a raczej stanowili uzupełnienie. W tym momencie poszli nawet dalej i od dwóch sezonów pierwsza jedenastka to najczęściej wyłącznie Polacy. Jednak nie sposób uznać, że w historii Ruchu nie było żadnych ciekawych postaci z zagranicy. Dzisiaj przypomnę o dwóch z nich.

Z mundialu do Chorzowa - Andrej Komac

Słoweniec był jednym z ciekawszych zagranicznych zawodników, jaki trafił do Chorzowa w ostatnich latach, bo jednak rzadko zdarza się, aby uczestnik zakończonego trzy miesiące wcześniej mundialu trafił prosto do Ekstraklasy. W przypadku Komaca tak właśnie było, a poza tym posiadał on całkiem ciekawe CV (występy m.in. w Marítimo, Djurgården, Maccabi Tel Aviv), które sugerowało, że mamy do czynienia z solidnym zawodnikiem. Kontrakt został podpisany w październiku 2010 roku i z początku zarówno piłkarz, jak i zarząd Ruchu byli bardzo zadowoleni z podjętej współpracy,  a trener Fornalik zawyrokował: - Po tym, co pokazał zawodnik w czasie testów można stwierdzić, że nam się przyda.

Komac dość regularnie występował w barwach „Niebieskich” w sezonie 2010/2011, ale tak jak cała drużyna, która ostatecznie zajęła 12 miejsce w lidze, nie spisywał się zbyt dobrze. Dlatego w październiku 2011 roku kontrakt został rozwiązany za porozumieniem stron, a licznik jego gier dla Ruchu stanął na 22 występach, w których dwa razy pokonywał bramkarza rywali. Po jakimś czasie, jak to często bywa w przypadku polskich klubów, Komac musiał upomnieć się o zaległe pieniądze, więc ostatecznie rozstanie nie przebiegło w miłej atmosferze.

Niedługo po odejściu z Ruchu podpisał kontrakt ze słoweńską Goricą, której był wychowankiem. Była to już jego  czwarta przygoda z tym zespołem w karierze. Przyznawał, że chce tylko chwilowo pomóc rodzimemu klubowi, a potem dalej występować za granicą. W zasadzie dokładnie tak było, ale jego kolejne zespoły, delikatnie rzecz ujmując, nie należały do najbardziej znanych w Europie. Najpierw podpisał kontrakt z Treviso, które występował we włoskiej  Lega Pro (trzeci poziom rozgrywkowy), ale tam nie pokazał się z najlepsze strony, przez cały sezon dostał szanse na jedynie cztery występy. Następny klub w jego karierze, w którym nadal występuje, to… ACD Manzanese (piąta liga włoska), co mówi samo przez się - niebywały zjazd zaliczył Komac w ciągu ostatnich czterech lat. 

American dream Aarana Linesa

Obecnie jeden z najbardziej znanych trenerów piłki kobiecej w USA, a w latach 2002-2003 piłkarz Ruchu Chorzów. Nowozelandczyk to interesująca postać pod wieloma względami. Już jako szesnastolatek w 1993 roku trafił do Werderu Brema z polecenia słynnego Wyntona Rufera, ale zabrakło mu talentu, aby dostać się do pierwszej drużyny „Zielono-Białych”. Dlatego, aby jego kariera klubowa nabrała rozpędu odszedł do trzeciej ligi niemieckiej, gdzie w Kickers Emden oraz VfL Osnabrück występował dość regularnie, ale mimo to w 1999 roku powrócił do ojczyzny, do Football Kingz.  

Trzeba podkreślić, że w międzyczasie  był regularnie powoływany do kadr juniorskich i młodzieżowych, a z seniorami w 1998 roku zdobył Puchar Narodów Oceanii, co zaowocowało… występem na Pucharze Konfederacji 1999, gdzie Lines trzy razy zagrał w fazie grupowej.  Nowa Zelandia zaliczyła całkiem dobry turniej, nie przegrywając żadnego meczu więcej niż dwoma bramkami (rywalami byli Amerykanie, Brazylijczycy i Niemcy). Historia powtórzyła się w latach 2002-2003 i Lines po raz kolejny miał udział w sukcesach „Kiwi”, ale tym razem na Pucharze Konfederacji rozegrał jedynie jeden mecz (z Japonią), a reprezentacji poszło dużo gorzej (zero punktów, bilans bramek 1-11 w trzech meczach ).

W 2002 roku Lines wrócił do Europy, zaliczył epizod w Dresdener SC, a następnie jako wolny zawodnik zagrał w meczu towarzyskim Nowej Zelandii z Polską w Ostrowcu, wzbudzając zainteresowanie kilku klubów Ekstraklasy. Ostatecznie to Ruch okazał się najbardziej konkretny. Lines był pierwszym zawodnikiem z Oceanii, który trafił do naszej ligi, dlatego był w tamtym okresie uznawany za sporą ciekawostkę. Jego gra nie była najgorsza, aczkolwiek zarzucono mu, że skupia się jedynie na ataku, a zaniedbuje defensywę.  Pomimo egzotycznego wzmocnienia, Ruch spadł do drugiej ligi, co chciała podobno wykorzystać Legia i Groclin, podkupując Lines’a, ale w końcu nic takiego się nie stało i boczny pomocnik dalej grał w Chorzowie. Niedługo później z powodów zaległości finansowych kontrakt piłkarza rozwiązano, a on przeniósł się do Arki Gdynia. Tam już jednak zupełnie mu się nie powiodło i szybko wyjechał do Stanów Zjednoczonych.

Następne trzy lata grał w USL First Divsion (drugi stopień rozgrywkowy), w Portland Timbers oraz Rochester Raging Rhinos, a w 2007 roku zawiesił buty na kołku i rozpoczął pracę trenerską. W 2009 objął Buffalo Flash, przemianowane potem na Western New York Flash. Z tym zespołem udało mu się odnieść niebywałe sukcesy, bo dwukrotnie został mistrzem zawodowej ligi kobiecej  w USA (w latach 2011-2012), a następnie w 2013 roku wygrał sezon zasadniczy i trzeci raz z rzędu dostał się do finału rozgrywek, które jednak przegrał.  Trenował wiele gwiazd m.in. pięciokrotną zdobywczynię tytułu piłkarki roku FIFA Martę, supersnajperkę Christine Sinclair (148 goli w 210 meczach w reprezentacji Kanady) czy obecnie najwybitniejszą amerykańską piłkarkę Abby Wambach (168(!!!) bramek w kadrze narodowej).

Co ciekawe, właścicielem  drużyny Flash jest Joe Sahlen, potentat w branży pakowania mięsa w Buffalo, a prezesem jego córka Alexandra, która do niedawna była czynną piłkarką i występowała w obronie Flash. W życiu prywatnym jest żoną Aarana Linesa.