Gracias Pep!

 

Sam Guardiola trenerem jest wyjątkowym. Pierwsza praca z dorosłym zespołem i bilanse, jakich nikt się nie powstydził. Wystarczy rzut oka, żeby spojrzeć trochę z podziwem, trochę z niedowierzaniem. Pep zbudował zespół, który grał pięknie i który wielu nazywa najlepszym zespołem wszechczasów.

 

 

 

Teraz nadchodzi era Tito Villanovy. Czy po okresie, gdy asystent Guardioli będzie prowadzić Barcę, w słownik piłkarski wejdzie zwrot podobny do "era Guardioli"? Niektórzy twierdzą, że to właśnie od Villanovy zależało najwięcej w drużynie przez ostatnie lata, a Guardiola był przede wszystkim przyjacielem dla swoich piłkarzy, świetnym motywatorem i bardzo otwartym człowiekiem.

 

Na pewno Villanova doskonale rozumie filozofie Barcelony, co stawia go w uprzywilejowanej pozycji względem potencjalnych następców Pepa: Laurenta Blanca, Marcelo Bielsy czy Ernesto Valverde. Poza tym zarekomendował go sam Andoni Zubizarreta, legenda katalońskiego klubu, a propozycja bardzo spodobała się i Guardioli, i Sandro Rosellowi. 

 

Guardiola powiedział także na dzisiejszej konferencji prasowej, że już w październiku dał do zrozumienia Sandro Rosellowi i Zubizarrecie o tym, że czuje się wypalony. Że jego czas dobiega końca. I chwała mu za to, że mimo to tak wiele serca zdołał jeszcze włożyć w ten sezon. Że za wielką porażkę odbiera się drugą pozycję jednej z najsilniejszych lig świata, finał krajowego pucharu (który jest jeszcze przecież do wygrania), a także dojście do półfinału Ligi Mistrzów. Pewnie 99,9% klubów na świecie taki rezultat wzięłoby przed sezonem w ciemno, Pep natomiast uznał, że to czas, by zejść ze sceny. Wcale nie niepokonanym.

 

Mi osobiście w pamięć najbardziej zapadnie obrazek sprzed dwóch i pół roku, z finału Klubowych Mistrzostw Świata. Moment, w którym Guardiola zrozumiał, że wygrał z Barceloną w swoim debiutanckim sezonie wszystko. Że wprowadził jego ukochany klub na najwyższy poziom, nieosiągalny wtedy dla nikogo. Moment, w którym w jego oczach pojawiły się łzy, łzy szczęścia i niedowierzania.

 

 

W imieniu wszystkich kibiców Barcy dziękuję Guardioli. Bo przez te cztery lata każde spotkanie Barcelony oglądało się z przyjemnością. Nawet gdy z przodu nic nie chciało wpaść, nawet gdy lepszy okazywał się Real Madryt, nawet gdy Messi pudłował z karnych, a Alves każdą wrzutkę posyłał w trybuny. Gracias Pep!