Manchester City, czyli jak wiele może zmienić perspektywa

Pogoń „Obywateli” za rekordami nie ustaje jednak jedynie na poziomie wewnątrzklubowym. Arabskich szejków, napędzających działanie ich teamu milionami petrodolarów, nie interesuje bycie jedynie najlepszą drużyną w długiej historii zespołu, lecz chcą oni przede wszystkim pokazać, że także w Premier League nie mają sobie równych. Jeżeli wybiegniemy myślami odrobinę naprzód i wyobrazimy sobie, że mecze z West Hamem i Tottenhamem zakończyły się pomyślnie dla „The Citizens”, spostrzeżemy, ze do prześcignięcia lidera klasyfikacji drużyn z największą liczbą kolejnych ligowych zwycięstw, czyli Arsenalu, brakuje im tylko dwóch wygranych. A że wówczas City przyjdzie mierzyć się z niezbyt wymagającymi rywalami, jakimi są Newcastle United i Norwich, wspaniałe osiągnięcie „The Gunners” z roku 2002 może za chwilę pójść w niepamięć. 

A warto wspomnieć, iż w czasach, kiedy Arsene Wenger ze swoimi „Kanonierami” ustanawiał ów imponujący rekord, Manchester City pałętał się gdzieś w środku tabeli, uchodząc za biednego krewnego drugiego zespołu z Miasta Włókniarzy – United. Sezon 2002/2003 „Obywatele” zakończyli dopiero na 9. pozycji i nie mogli nawet marzyć o nawiązaniu równorzędnej walki z zespołami z TOP 4, do którego nie byli wówczas zaliczani. 

Dziś natomiast sytuacja odwróciła się diametralnie. Manuel Pellegrini góruje nad dawnymi mistrzami w menedżerskim fachu. Wenger wciąż wierzy, że zdoła zdobyć mistrzostwo bez znaczących wzmocnień, Mourinho uważa się za najlepszego trenera świata, nawet jeśli jego Chelsea przegrywa mecz za meczem, a Rodgers i van Gaal wydają kolosalne sumy na przeciętnych graczy, licząc, że któryś z nich wreszcie „odpali”. Mówiąc krótko, każdy z największych rywali chilijskiego szkoleniowca chciałby znajdować się ze swoim teamem w miejscu, gdzie są obecnie „Błękitni”. Bo nawet jeśli Manchester przegrywa w Lidze Mistrzów, to z ubiegłorocznym jej finalistą – Juventusem, co żadną ujmą przecież nie jest. Lider Premiership ulegaj niektórym klubom, ale wielkim, jak Barcelona, Bayern czy wspomniana „Stara Dama”. Nie kompromituje się niczym Arsenal z Dinamem Zagrzeb czy United z PSV Eindhoven. 

Jaki z tego wniosek? Szejkowie z Etihad już jakiś czas temu przestali kupować pseudogwiazdki typu Robinho, skupiając się na sprowadzaniu graczy o wyrobionej już marce lub z etykietką utalentowanych. Nawet okrzyknięty najbardziej przereklamowanym piłkarzem Anglii Raheem Sterling nie był tylko fanaberią członków Abou Dhabi Grup, lecz ma stanowić o sile zespołu przez długie lata i dawać wzór do naśladowania milionom młodych Anglików, którzy zechcą się z nim utożsamiać. Dziś Manchester City to drużyna niemalże kompletna, o czym świadczą jej statystyki. W każdej formacji posiada futbolistów obdarzonych wielkimi umiejętnościami, których bicie kolejnych rekordów jedynie napędza do jeszcze lepszej gry. W starciu z Juventusem zabrakło im odrobiny szczęścia, ale ten sezon Ligi Mistrzów może być dla nich przełomowy. Europejscy giganci nie doceniają tej drużyny, kpiąc ze sposobu jej budowania za gigantyczne pieniądze, które ponoć szczęścia nie dają, ale na pewno je ułatwiają. Niedawni angielscy mistrzowie także przecież szydzili z piłkarzy w błękitnych strojach, którzy dziś pokazują im plecy, zmierzając pewnym krokiem po piaty mistrzowski tytuł. Czy to samo już wkrótce czeka zagranicznych rywali „The Citizens”? Bardzo możliwe.