Przemyślenia Kanoniera, cz.4 – Narzekania malkontenta

...czyli kolejne me łzy przelane - zapraszam do lektury!

Dni oczekiwania na kolejny mecz ukochanego klubu to dla zwykłego, szarego kibica zwykle czas spokojny w duchu – ten zwyczajny i szary kibic skupić może się całkowicie na życiu codziennym z malutkimi przerwami na refleksje na tematy wokół jego klubu oscylujące. 

Istotnie – to, co czyni każdy zwyczajny kibic jest dla nas, sympatyków Arsenalu nie do osiągnięcia – bo jakże mogłoby być? Niespodzianki nie są dla nas niczym niezwykłym – szkoda tylko, że szala niespodzianek przechyla się ostatnimi czasy na tą złą, negatywną stronę. Bo przecież nigdy nie wiadomo, czy aby Mertesacker wraz z Vermaelenem nie urządzą sobie pikniku przed własnym polem karnym; nie znamy dnia ani godziny, kiedy Walcott zagra pierwsze skrzypce; nieznane są nam myśli, kłębiące w głowie Artety – „do tyłu czy do przodu podać – oto jest pytanie”; tajemnicą jest w końcu, jak srodze zawiedzie nas Boss, dobierając zawodników do wyjściowej jedenastki.

Nie bez powodu użyłem wyrazu „srodze” – już dawno przestałem wierzyć, że coś się zmieni. Kiedy jakiś czas temu mieliście na armatki.net możliwość głosowania w konfrontacji na temat barw malujących się nad klubem z Emirates Stadium, na optymistyczną bądź też pesymistyczną wizję, współtworząc frakcję pesymistyczną nie miałem ani cienia wątpliwości, że sezon ten będzie dla nas prawdziwą katastrofą. Dziś mogę z całą swoją licealną śmiałością powiedzieć, że się nie myliłem – istotnie, przykre.

Popularne

Previous

FC Barcelona zdecydowała w sprawie transferu bramkarza

FC Barcelona przeprowadzi wolny transfer bramkarza? Najdrożej wyceniany... odrzut z Rakowa Częstochowa

To już przesądzone. Głośny powrót do FC Barcelony na początku 2025 roku

Niels Frederiksen stracił cierpliwość? Odstawił go od podstawowego składu Lecha Poznań

Lech Poznań straci kluczowego zawodnika?! Atrakcyjna oferta na horyzoncie

Wiemy, z jakim numerem Wojciech Szczęsny zagra w FC Barcelonie

Hansi Flick: Nigdy wcześniej nie miałem takiego piłkarza

Kibice Barcelony skandowali nazwiska dwóch piłkarzy

Next

- Nie powiesz „a nie mówiłem?” – spytał zafrasowany Bruce.

- Teraz już nie chcę… - odpowiedział jeszcze bardziej zafrasowany Alfred.

Nie miałem zbyt dobrych przeczuć przed nadciągającym jak huragan meczem derbowym z Tottenhamem. Oglądając mecz z Bayernem, ale także śledząc „highlightsy” spotkań „Spurs”, skonfrontowawszy „pros and cons”, mój sąd wydawał się nie mieć nic wspólnego z kibicowską definicją „wiary” czy „nadziei”. Stwierdziłem, że nasza gra obronna, w pojedynku z będącym w wyśmienitej formie Garethem Balem musi wrócić na tarczy. Niedzielne spotkanie pokazało, że sądy me, choć zdradliwe i złowieszcze, niestety okazały się prawdziwe. „Teraz już nie chcę…” – odpowiedział załamany Kacper.

Co boli jeszcze bardziej od gry samych piłkarzy? Osoba Arsene’a Wengera. Boli mnie nie tylko sposób prowadzenia przez niego drużyny, ale i to, że Francuz pomału, cegiełka po cegiełce, od 8 lat sukcesywnie rozbiera swój monument sukcesu, budowany przez tyle lat nie tylko przez niego samego – przez jego decyzje transferowe, świetne oko do talentów, stworzenie wspaniałego, nieobecnego dotąd na Wyspach stylu gry – ale i zawodników, który po wielokroć wznosili w geście triumfu puchary pośród trybun Highbury.

Wenger pomału gubi się we własnej spuściźnie, we własnej presji, we własnym zakłamaniu i decyzjach wreszcie. Niezrozumiałym jest dla mnie trzymanie na ławce Andrieja „Przyszedłem na piknik” Arshavina czy „Byle do linii” Gervinho, podczas gdy w rezerwach świetne noty zbierają Eisfeld czy Gnabry. Wenger stał się więźniem własnej filozofii i przez unikanie tego, co przez lata mu wytykano (zbyt liczne wprowadzanie do składu młodzieży), zrobił coś o wiele gorszego – kompletnie zatracił styl, który Arsenal przez tak wiele lat starał się rozwijać.

Ostatnimi czasy mam wrażenie, że oglądam zgoła inne spotkania „Kanonierów” niż w rzeczywistości. Może gra poszczególnych jednostek wygląda z ławki trenerskiej inaczej – mnie jednak totalnie nie przekonuje. Dlaczego Arsenal choć jednego meczu nie mógłby zacząć  z dwójką Ramsey & Wilshere, podwieszonych pod operującego jako rozgrywający Rosickym? Dlaczego Podolski nie dostanie swojej szansy „na szpicy” (swoją drogą kpiną według mnie jest, że Niemiec w ostatnich meczach okupuje od pierwszych minut ławkę rezerwowych)? Czy doczekamy się w końcu pary skrzydłowych – „SKRZYDŁOWYCH” powtarzam – Cazorli i Walcotta? Nie wspomniałem o obronie? I dobrze – bo po co się na siłę denerwować.

 „Dlaczego upadamy? Żeby nauczyć się podnosić.” – i tym, jakże optymistycznym, kolejnym już „batmanowym” cytatem zakończmy. Nie zapomnijmy wierzyć – tak, bo Arsenal też potrafi czasem pozytywnie zaskoczyć!