What goes around comes around...

O wczorajszym meczu w ciągu ostatnich 48 godzin napisano już chyba wszystko. Że Mancini stracił co najmniej dziesięć lat życia (czego z pewnością nie żałuje), że Aguero zamknął swój bardzo dobry sezon w fenomenalnym stylu... City może więc w spokoju przygotowywać się na podbój Europy. Anglię - po 35 długich latach - już podbili. Ziścił się wreszcie angielski sen Mansoura Bin Zayeda Al Nahyana, teraz czas na pokazanie wszystkim inwestorom wielkich klubów - na czele z Romanem Abramowiczem - jak idąc za ciosem zdobywa się Champions League.

 

Nieprzypadkowo wspominam o londyńskiej Chelsea. Bo jej sympatycy, wraz z fanami innych angielskich klubów (oj, i nie tylko) zarzucają, że:

 

I choć nie sympatyzuję szczególnie z Manchesterem City, bliżej mi raczej do Tottenhamu (o czym już na 91. minucie pisałem), to chętnie wystąpię w roli obrońcy The Citizens. Dla zasady, trochę w myśl popularnej ostatnio kampanii "NO H8".

 

 

Tutaj właśnie do gry wkracza Chelsea. Przepraszam państwa bardzo, ale czy The Blues zdobyli tytuł w Premier League przed przyjściem Romana Abramowicza, czy może dopiero w momencie, gdy wyłożył ponad 330 milionów euro na transfery? 

 

 

 

 

Poza tym transfery City nijak się mają do tych robionych w XXI wieku przez Real Madryt. Ronaldo za 94 miliony euro? Przy tym 45 za Aguero wygląda jak drobne. A 43 za Robinho? Za Kakę Real dał 22 "kawałki" więcej. Kibiców United również zmartwię. W tabeli rekordów transferowych to ten czerwony Manchester jest wyżej niż City - za sprawą Rio Ferdinanda.

 

 

 

A przepraszam Was bardzo. Kibice Realu Madryt zaczynali kibicować Królewskim gdy byli w piątej lidze Hiszpanii czy może jednak gdy wygrywali Ligę Mistrzów dwa razy w ciągu trzech lat? Fani United zaczęli się interesować tym klubem dlatego, że spodobały im się kolory koszulek czy może dlatego, że byli (i są nadal) jednym z najlepszych klubów na świecie? Owszem, wspomniani sezonowcy zawsze się zdarzą. Ale czy Real, Barcelona, Chelsea, United nie mają swoich? Takich "fanów" po prostu uznaje się za niepoważnych, ale ci prawdziwi zawsze zostaną. Nawet jeśli pan Bin Zayed odejdzie z Manchesteru i na transfery wydawać się będzie znów nie kilkadziesiąt a kilka milionów euro, w porywach do kilkunastu.

 

Rozumiem doskonale, że przez wielu przemawia zawiść, bo niestety - zwycięzców się albo kocha, albo nienawidzi. Wszystko to kwestia strony barykady, po której się znajdziemy. Ale powiedzmy sobie szczerze - City wygrało sezon, bo było lepsze. Bo wygrało obydwie bezpośrednie rywalizacje z United, bo zdobyło najwięcej, a straciło najmniej bramek. Bo Mancini (o którym będzie osobny tekst) potrafił okiełznać najbardziej kapryśne gwiazdy i z mozaiki narodowościowej poskładał efektywnie i efektownie grający zespół.

 

Bo to była głównie jego wygrana. I to on powinien zastąpić w klipie Justina Timberlake'a i zaśpiewać sir Alexowi Fergusonowi wraz z kibicami Bayernu (tymi pamiętającymi 1999 rok) "what goes around comes around".