Gianluca Vialli nie żyje

Gianluca Vialli zmarł w wieku 58 lat. Przyczyną śmierci legendy włoskiej piłki był rak trzustki.

Były znakomity napastnik zgodził się w listopadzie 2019 roku objąć funkcję koordynatora reprezentacji Włoch po wcześniejszym uporaniu się z nowotworem trzustki.

Niestety ta poważna choroba znów dała o sobie znać pod koniec roku.

58-latek musiał zrezygnować z pracy w krajowym związku i niedługo później w ciężkim stanie trafił do szpitala w Londynie.

Popularne

Previous

Jak radzi sobie Vladan Kovačević po odejściu z Rakowa Częstochowa?

„Dlatego odrzuciłem ofertę Lecha Poznań”

Na to czekali kibice FC Barcelony! „On wraca”

Thiago Motta wykonał telefon do reprezentanta Polski. Transfer do Juventusu możliwy już w styczniu?!

Michał Probierz szuka zawodnika na tę pozycję. Najlepszy kandydat „siedzi w domu na kanapie”

Jego czas w Lechu Poznań dobiega powoli końca. „Prawdopodobnie nie będzie miał przedłużonej umowy”

Ryōya Morishita nie dla Legii Warszawa?! Pojawili się chętni na transfer

To już przesądzone?! Legia Warszawa chce głośnego transferu wewnątrz Ekstraklasy, zaraz może podpisać kontrakt

Next

Wyrażał wówczas jeszcze nadzieję na pokonanie raka po raz drugi. Były gracz Cremonese, Sampdorii, Juventusu oraz Chelsea nie reagował jednak na zastosowane leczenie i z każdym upływającym dniem zaczynał się godzić z tym, że wkrótce umrze.

Ten moment niestety nadszedł 6 stycznia 2023 roku, o czym z wielkim żalem poinformował Włoski Związek Piłki Nożnej.

- Jestem głęboko zasmucony. Do końca miałem nadzieję, że uda mu się dokonać kolejnego cudu, ale pociesza mnie pewność, że to, co zrobił dla włoskiego futbolu i niebieskiej koszulki, nigdy nie zostanie zapomniane. Bez owijania w bawełnę: Gianluca był wspaniałym człowiekiem i pozostawił pustkę nie do zapełnienia w drużynie narodowej i we wszystkich tych obszarach, którzy docenili jego niezwykłe ludzkie cechy - powiedział prezes Gabriele Gravina.

Gianluca Vialli to legenda włoskiej piłki. Seniorską karierę na początku lat osiemdziesiątych i szybko piął się w hierarchii rodzimego futbolu, co umożliwiło mu spędzenie niezwykle udanego okresu na najwyższym poziomie w Sampdorii (1984-1992) oraz Juventusie (1992-1996), okraszonego dwoma tytułami mistrza (1990/1991 i 1994/1995), czterema pucharami kraju (1984/1985, 1987/1988, 1988/1989, 1994/1995), Pucharem Zdobywców Pucharów (1989/1990), Ligi Mistrzów (1995/1996) czy Pucharu UEFA (1992/1993).

W tym też czasie dostąpił zaszczytu zadebiutowania w reprezentacji Włoch w meczu towarzyskim przeciwko Polsce w listopadzie 1985 roku. Niedługo później, jako król strzelców Mistrzostw Europy U-21, znalazł się w kadrze na Mistrzostwa Świata w 1986 roku.

Potem dostąpił jeszcze zaszczytu pojechania z „Squadra Azzura” na EURO 1988 i kolejny mundial, który ekipa z Półwyspu Apenińskiego zakończyła na trzecim miejscu.

Łącznie w reprezentacji Włoch rozegrał 59 spotkań, strzelając w nich 16 bramek.

W karierze klubowej poza występami na rodzimych boiskach dostąpił też zaszczytu sprawdzenia się w Premier League w barwach Chelsea w latach 1996-1999, gdzie zakończył profesjonalną karierę.

Po zawieszeniu korków na kołku próbował sił w roli trenera. Prowadził „The Blues” i Watford. Z tym pierwszym klubem wygrał Puchar Anglii, Puchar Ligi Angielskiej, Puchar Zdobywców Pucharów oraz Superpuchar Europy.