Liga Europy - najbardziej niedoceniane klubowe rozgrywki świata

Ma oprawę, ma nagrody, ma świetnych piłkarzy, jednak wciąż w wielu miejscach jej reputacja jest bliska krajowym pucharom. Mowa tu oczywiście o Lidze Europy , którą śmiało można nazwać najbardziej niedocenianymi klubowymi rozgrywkami świata.

Wszystko zaczęło się jednak znacznie wcześniej, bowiem w 1954 roku, kiedy to Szwajcar Ernst Thommen postanowił stworzyć rozgrywki, dzięki którym kibice mogliby oglądać futbol na wysokim poziomie regularnie przez cały sezon. Wraz z kilkoma działaczami piłkarski wizjoner dopiął swego i 2 marca tego kolejnego roku na kongresie UEFA w Wiedniu ogłoszono regulamin zupełnie nowych rozgrywek - Pucharu Miast Targowych.

Popularne

Previous

Afimico Pululu trafi do 16-krotnego mistrza kraju?!

Bed Lederman wybrał nowy klub?!

Paris Saint-Germain zdecydowane w sprawie Cristiano Ronaldo

Mateusz Borek uderzył w klub Ekstraklasy. „To wszystko to jeden wielki śmiech”

Marek Papszun wyróżnił trzy kluby Ekstraklasy. „Takie projekty trzeba po prostu docenić”

Legia Warszawa negocjuje dwa transfery

Real Madryt znalazł „nowego Toniego Kroosa”. 60 milionów euro nie stanowi problemu

Mohamed Salah negocjuje z gigantem. To byłby hit transferowy

Next

W pierwszych latach w PMT startowało 12 drużyn (każda musiała być z innego miasta w myśl zasady „jedno miasto, jedna drużyna”), z czasem jednak rozgrywki tak się rozrosły, że podczas ostatniej edycji startowało w nich aż 64 kluby.

Nie do końca więc wiadomo, czemu UEFA nie bierze tych rozgrywek pod uwagę w oficjalnych statystkach. Oczywiście, nie nadzorowała ich, oczywiście - to za sprawą niej te zostały przemianowane na Puchar UEFA w 1971 roku, ale na swojej oficjalnej stronie europejska federacja odwołuje się do nich jako początki dzisiejszej Ligi Europy. W tej sprawie federacja w ostatnim czasie chyba podobnie postąpiła z NextGen Series, czyli rozgrywkami wypartymi przez Ligę Młodzieżową UEFA.

Nowy format z większym rozmachem
Takim sloganem UEFA postanowiła reklamować swoje nowe rozgrywki pod koniec pierwszej dekady XXI wieku. Federacja postanowiła stworzyć coś o "unikalnym charakterze sportowym", coś, co będzie atrakcyjniejsze dla zarówno kibiców, jak i sponsorów. Patrząc z perspektywy już pięciu lat istnienia LE nie można powiedzieć, by federacja zawiodła. Udało się zdobyć kilku naprawdę niezłych sponsorów (Hankook czy HTC), w tym tego głównego. W pierwszych latach był nim SEAT, w 2012 roku hiszpańską markę samochodów zastąpił Western Union. Piłki dostarcza Adidas, rozgrywki co roku zyskują zaprojektowany od niemieckiej firmy wzór, mają też (podobnie jak LE) własny hymn, a także naprawdę zjawiskową czołówkę (tutaj ta z pierwszej edycji i oprawę graficzną.

- To ważny krok, dla całego futbolowego środowiska, bowiem więcej klubów, piłkarzy, kibiców będzie mogło zaistnieć na arenie europejskiej w bardzo prestiżowych rozgrywkach. Wierzę, że Liga Europy będzie impulsem do rozwoju dla piłki na naszym kontynencie - twierdził we wrześniu 2008 roku Michel Platini, szef UEFA.

Czego jednak nie udało się europejskiej federacji? Przede wszystkim zachęcenia do naprawdę aktywnego uczestnictwa w LE klubów z Anglii, czyli rynku, na którym te rozgrywki mogłyby naprawdę na siebie mocno zarobić, nie tylko pod względem finansowym. Kluby z Premier League wciąż, brzydko mówiąc, olewają LE, marząc tylko o jednym z czterech, prestiżowych miejsc w Lidze Mistrzów. Nie ulega wątpliwości, że na tych drugich można się wzbogacić znacznie mocniej, ale nawet i ten dysonans w ostatnich latach został zmniejszony.

- Kluby, które zainteresowane są tymi zmianami (większymi nagrodami finansowymi w LE - przyp. red.) stanowią znakomitą większość europejskich drużyn. Wszystkie mają swoją historię i wiernych fanów. Wzrost konkurencyjności tych klubów (w tym finansowej konkurencyjności) zwiększyłaby zainteresowanie tymi rozgrywkami - zapewniał jeszcze w maju 2012 prezes Europejskiego Stowarzyszenia Lig Profesjonalnych Emmanuel Macedo de Medeirosa. Tyle, że wtedy to ci mniejsi (czytaj Portugalczycy, Ukraińcy i reszta Europy) walczyła o to, by Liga Europy był popularniejsza. Nie Anglicy.

Paradoksalnie jednak, Premier League jest trzecią największą siłą w pięcioletniej historii Ligi Europy. Jej przedstawiciele byli dwa razy w finale: pierwszy przegrali (Fulham w inauguracyjnym sezonie 09/10 z Atlético), drugi wygrali (Chelsea w 2013 roku nad Benficą), jednak tylko ten pierwszy był typowym przykładem ligowego średniaka, który może wypłynąć na tych mniej ważnych niż Liga Mistrzów rozgrywkach. "The Blues" swój udział w LE potraktowali bardziej jako turniej pocieszenia po niespodziewanym odpadnięciu z LM. Swój udział przy tym sukcesie miał też na pewno Rafael Benítez, który wcześniej z Valencią wygrał też Puchar UEFA, a w tym sezonie ma duże szanse na triumf z Napoli.

Gra w LE brakiem gwarancji ligowego bytu
Problemem, który z pewnością trapi kluby, które chcą się nieco bardziej zaangażować w LE, jest, że ewentualny sukcesik czy nieco większy sukces wcale nie zapewni nie tylko finansowego sukcesu, ale także utrzymania w krajowej lidze! O ile takie przykłady zdarzały nam się oczywiście też w Lidze Mistrzów. Nie dotyczyło to jednak raczej nigdy drużyn, które do końca walczyły o zwycięstwo w danej edycji.

W LE takich przykładów mieliśmy w ostatnich latach natomiast wiele. Wspomniane już wcześniej Fulham jeszcze pięć lat temu mierzyło się w finale, a teraz okupuje 18. miejsce w Championship, czyli zapleczu Premier League! Blisko spadku z Bundesligi jest Hamburger SV, który kolejny już rok niespodziewanie bije się tylko o utrzymanie, a przecież jeszcze niedawno, bo w sezonie 09/10, zostało odprawione z kwitkiem w półfinale LE właśnie przez Fulham. Spadek zaliczył też Villarreal (półfinał w sezonie 10/11, w tym drużyna prowadzona przez Marcelino odpadła w 1/8) , który nie utrzymał się w Primera División w sezonie 11/12 (rok po sukcesie w LE), zdołał do niej jednak powrócić rok później.

Ciekawa sytuacja miała miejsce w ostatniej edycji. Anży Machaczkała już bez Samuela Eto'o zdołała wreszcie zaistnieć w Europie, jednak odpadła z AZ Alkmaar już w 1/8 finału. W tym samym sezonie Rosjanie zajęli jednak zdecydowanie ostatnie miejsce w Premier Lidze i z hukiem z niej spadli. Również ostatnie miejsce w rodzimej lidze, czyli Primera División, zajął Betis, który też odpadł w zeszłym sezonie w 1/8 (przeciwko ostatecznie zwycięskiej w całych rozgrywkach Sevilli).

Warto jeszcze wspomnieć o dwóch ekstremalnych przypadkach. Unirea Urziceni (mistrz Rumunii z 2009 roku) w sezonie 09/10 dotarł do 1/16 finału LE (wpadli na Liverpool i przepadli) już nie istnieje - w 2011 klub został rozwiązany ze względu na brak licencji. Z kolei Aris Saloniki (1/16 w sezonie 10/11, lepszy okazał się Manchester City) w zeszłym sezonie spadł z greckiej Superligi, a teraz ze względów finansowych tuła się dopiero na trzecim poziomie rozgrywkowym w Helladzie.

Jeszcze większe nagrody, nie tylko finansowe
Już od nowego sezonu zwiększą się znacznie nagrody za awans do europejskich pucharów. Dostanie się więc więcej też klubom, które zameldują się w fazie grupowej Ligi Europy. Legia w tym sezonie zgarnęła 1,3 miliona, w nowym będzie to 2,4 miliona! Dla wspomnianego już przeze mnie wcześniej przykładu klubów z Anglii zachęta to i tak chyba wciąż nie tak duża - przecież spadkowicz z zeszłego roku, czyli Cardiff dostało z praw telewizyjnych razem niż Bayern Monachium i PSG... łącznie.

Dla klubów z Anglii dużo większą zachętą może być natomiast fakt, że zwycięzca Ligi Europy uzyska automatyczny awans do Ligi Mistrzów (ta zasada obowiązuje już w tym sezonie). To może być szansa dla takich zespołów jak Liverpool, Tottenham czy też Southampton na to, by awans do tych elitarnych rozgrywek uzyskać nieco okrężną, ale w sumie krótszą drogą.

Można się wypromować
Liga Europy to wciąż rozgrywki niedoceniane, a szkoda. Poziom emocji niejednokrotnie bije na głowę ten z Ligi Mistrzów, pada też często dużo więcej goli. W tych rozgrywkach pokazali się w przeszłości tacy zawodnicy jak: David de Gea, Sergio Agüero, James Rodríguez, Radamel Falcao, Hulk czy Ander Herrera. Patrząc już tylko na te nazwiska, bez większej dedukcji można stwierdzić, którym nacjom najbardziej zależało w ostatnich latach na dobrym pokazaniu się w tych rozgrywkach.

Bez względu na to, kto zagra w finale Stadionie Narodowym i wygra tegoroczną edycję, można jednak stwierdzić, że Liga Europy, a także stosunek do niej, zmienia się zdecydowanie na lepsze. W tym sezonie Włosi, którzy do tej pory traktowali te rozgrywki po macoszemu, mieli w fazie pucharowej najwięcej przedstawicieli (pięciu), w półfinale zagra Fiorentina i Napoli. Ciała wciąż dają natomiast Francuzi (którzy przez to mocno obsuwają się w rankingu UEFA) oraz Anglicy (oni, jak tak dalej pójdzie, niedługo mogą znaleźć się za Niemcami). Ci pierwsi w fazie pucharowej mieli zaledwie jednego przedstawiciela (Guingamp w 1/16 nie dało jednak rady Dynamo Kijów), z kolei ci drudzy stawili się w niej w ilości trzech klubów, ale... Liverpool poległ od razu wiosną po karnych z Beşiktaşem, Tottenham nie dał rady "Violi", z kolei Everton jako jedyny dostał się do 1/8, tam nawet pokonało wspomniane już Dynamo w pierwszym meczu 2:1, ale... ostatecznie w rewanżu Ukraińcy rozbili "The Toffes" 5:2.