Minęło 50 lat od rekordowego transferu Johana Cruyffa

„Duma Katalonii” zamierzała pozyskać genialnego Holendra już trzy lata wcześniej, ale na przeszkodzie stanęły przepisy, ponieważ wtedy w Hiszpanii obowiązywał zakaz zatrudniania zagranicznych piłkarzy. Ówczesny prezydent „Blaugrany”, Agustí Montal Costa, próbował doprowadzić do ich zmiany, lecz w specjalnym głosowaniu kluby opowiedziały się za utrzymaniem tego obostrzenia.

Zostało ono zniesione w 1973 i wtedy FC Barcelona podjęła próbę ściągnięcia do siebie Cruyffa. Negocjacje w tej kwestii z Ajaksem okazały się bardzo trudne, ponieważ początkowo ówczesny prezydent „Amsterdamczyków”, Jaap van Praag, zażądał za swojego najlepszego zawodnika trzech milionów dolarów, co jak na tamte czasy było kwotą wręcz z kosmosu.

Ostatecznie obie strony doszło do porozumienia, w czym niemałą rolę odegrał sam piłkarz, który naciskał na transfer i groził, że jeżeli Ajax go nie sprzeda, to on pójdzie do sądu i zakończy karierę. Finalnie Cruyff zmienił barwy klubowe za 1,3 miliona dolarów, co było ówczesnym rekordem świata.

Holender otrzymał także gigantyczny kontrakt na poziomie miliona dolarów, lecz i tak po pięciu latach zdecydował się odejść i przyjąć lukratywną ofertę ze Stanów Zjednoczonych, ponieważ przez nieudaną inwestycję stanął na skraju bankructwa.

W trakcie okresu spędzonego w Barcelonie Holender rozegrał 180 oficjalnych spotkań i strzelił 60 goli oraz zdobył mistrzostwo i Puchar Hiszpanii. Nie zdołał jednak sięgnąć w barwach „Blaugrany” po Puchar Europy. Natomiast w 1973 i 1974 otrzymał Złotą Piłkę dla najlepszego zawodnika na świecie.

Cruyff następnie wrócił do Barcelony w 1988 roku i przez osiem lat był jej szkoleniowcem. W nowej roli udało mu się już zdobyć z „Dumą Katalonii” upragniony Puchar Europy w 1992 roku.

Świat zapamiętał go jednak bardziej jako znakomitego teoretyka futbolu, który zrewolucjonizował tę dyscyplinę sportu i był prekursorem barcelońskiej tiki-taki. Właśnie propagowany przez niego styl doprowadził „Blaugranę” do tak wielu triumfów.