Dwanaście lat Forlána [WIDEO]

Urodzony 19 maja 1979 roku w Montevideo, Forlán teoretycznie od samego początku skazany był na piłkę nożną. Jego ojciec Pablo był przecież znanym na całym kontynencie piłkarzem, uczestnikiem dwóch mundiali (w 1966 i 1974 roku), zwycięzcą Copa Libertadores (w 1966), siedmiokrotnym mistrzem Urugwaju, zdobywcą Pucharu Interkontynentalnego oraz trzykrotnym mistrzem brazylijskiego stanu São Paulo. Z kolei dziadek trzykrotnie prowadził seniorską kadrę La Celeste – w tym na mundialu w 1962 roku.

 

Te rodzinne koligacje wydają się swego rodzaju kluczem do biografii napastnika. Bo nazwisko  Forlán w Urugwaju od wielu lat znaczyło bardzo wiele. I chociaż początkowo Diego wolał szaleć na tenisowym korcie, z czasem porzucił tenis na rzecz futbolu. Już w 1990 roku, niejako na kredyt, działacze Penarolu Montevideo dali szansę jedenastolatkowi. Później przyszły król strzelców MŚ zakotwiczył w Danubio, gdzie spędził trzy lata. Pewien przełom nastąpił w 1994 roku, kiedy to po – wtedy jeszcze – syna sławnego Pablo Forlána zgłosiło się argentyńskie Independiente. – To była naprawdę wielka rzecz, bardzo to przeżywał. Miał przecież zaledwie 15 lat, a musiał zostawić przyjaciół, zmienić otoczenie. To nie było łatwe, ale dużo o tym rozmawialiśmy. Diego wiedział od początku, z czym wiąże się ten zawód. No i jak każdy młody chłopak w Urugwaju chciał być jak Enzo Francescoli, zwłaszcza po tryumfie w Copa America 1995 roku – wspomina po latach Forlán senior.

 

Przenosiny do Argentyny  rzeczywiście dużo zmieniły w karierze młodego zawodnika. Przede wszystkim zaczął grać w młodzieżowych reprezentacjach Urugwaju. A już w 1997 roku zadebiutował w pierwszej drużynie.  – To był ogromny postęp. Byłem zadowolony, bo wcześniej, kiedy miałem 16 lat spędziłem kilka miesięcy na testach we Francji i o ile trener mnie widział w drużynie, to prezes klubu niekoniecznie. To było duże rozczarowanie. Ale Argentyńczycy od początku zachowywali się inaczej, byli konkretni i zapewniali idealne warunki do rozwoju. – wspomina w jednym z wywiadów sam zainteresowany.

 

Przełomem w karierze zawodnika okazała się końcówka sezonu 1998/1999, a dokładnie MŚ U-20, które odbywały się w Nigerii. La Celeste z Fabianem Carinim, Gonzalo Sorondo i właśnie Forlánem w składzie zajęli czwarte miejsce, a Diego był podstawowym zawodnikiem. Po drodze Urusi wyeliminowali chociażby Brazylię z Ronaldinho na czele.

Po powrocie do klubu nagle okazało się, że jasnowłosy napastnik seriami strzela gole. Na trybunach dosyć szybko zaczęli pojawiać się skauci z Europy. Forlán miał dobre warunki fizyczne, był wysoki, nieźle grał głową. Transfer wydawał się kwestią czasu. I choć w 91 meczach zdobył 41 bramek w barwach argentyńskiego klubu, to nie był wtedy głównym obiektem zainteresowania mediów w Urugwaju. To był czas Alvaro Recoby, który miał być drugim Francescolim, grał we Włoszech, a o jego lewej nodze mówiła w pewnym momencie prawie cała Europa. Wszyscy byli zgodni: taki talent zdarza się raz na wiele lat. Diego był gdzieś na uboczu, choć grał lepiej niż dobrze. Ale pomimo to musiał dość długo czekać na pierwsze powołanie do kadry. – Nie mam pojęcia, czemu tak było. Strzelał gola za golem, a dopiero na początku 2002 rok, jak już było wiadomo, że pojedziemy na mundial i kłopoty z klubem miał Daniel Fonseca, to dopiero wtedy Diego dostał powołanie. No, ale wtedy był już graczem MU, więc selekcjoner chyba nie miał wyjścia – ocenia Marcelo Otero, kolega z kadry Urugwaju.

 

9 stycznia 2002 roku świat Urugwajczyka znowu wywrócił się do góry nogami – przeszedł do wielkiego Manchesteru United, a sam sir Alex Ferguson mówił, że to największy talent z Ameryki Południowej, jaki widział. I choć talentu i pracy Urugwajczykowi nie odmawiał nikt, na Old Traford wiodło mu się różnie, przeważnie miał pod górkę. Jednak sama obecność w takim klubie stanowiła poważny argument do tego, żeby być w reprezentacji. I tak na mundialu w 2002 roku, na który Urusi pojechali skazani na porażkę z Francją, Danią i może zwycięstwo z Senegalem, najjaśniejszym punktem ekipy był właśnie Forlán. Strzelił nawet piękną bramkę Senegalowi. 

- Od początku w niego wierzyłem. W Lidze Mistrzów czy w Primera Division podziwiała go cała Europa. A za grę w kadrze zaczęto krytykować, wymagając od niego nie wiadomo czego. Na szczęście Diego to rozsądny chłopak – tak o podopiecznym wypowiadał się tuż po Copa America Tabarez. Później było już tylko lepiej. Nieśmiertelność w oczach kibiców reprezentacji przyniósł piłkarzom La Celeste mundial, na którym zajęli czwarte miejsce. Diego strzelił 5 bramek, został wybrany najlepszym piłkarzem turnieju. Cały Urugwaj go uwielbiał. Nikt już nie narzekał, nie krytykował.