TOP 10 2012, czyli co przykuło naszą uwagę. Wybiera Adam Flamma

 

 

Nie sposób pominąć tego, co zdarzyło się pod koniec sezonu we Włoszech. Milan przegrywa wszystko, co się tylko da, Juventus po wielu latach wraca na tron mistrzowski z jedną ze swoich legend Antonio Conte na ławce trenerskiej. Czekałem na to długo, ponieważ ostatnia dekada to okres zawirowań w ekipie z Turynu. Być może w końcu w Juve znaleziono złoty środek w postaci udanych transferów i (nareszcie) wspaniałego rozgrywającego – Andrei Pirlo.  Tak samo jak wygrana Juventusu dziwić może to, jak Milan z Ibrahimovićem stracił mistrzostwo. Byli na najlepszej drodze do obronienia tytułu. Wyszła klęska. Zupełnie inaczej było w przypadku reprezentacji. Podopieczni Cesare Prandellego stworzyli świetny team i zajęli na EURO 2012 drugie miejsce. Drużyna rutyniarzy jak De Rossi, Pirlo i Chiellini a do tego młode wilki: Balloteli, Diamanti, Ogbonna. Przyszłość przed nimi, tak samo jak przed Juventusem.

 

 

Jednak nie da się pominąć tematu ekipy z Katalonii. Pep przyzwyczaił nas do pewnej jakości, do tego, że rozgrywki, w których udział bierze Barca, są do bólu przewidywalne. Teraz Barca ma nowego trenera, życie toczy się dalej. I okazuje się, że można. O Barcelonę się nie martwię, o Pepa już bardziej. Bo to dziecko Barcy, jednostka ukształtowana jako piłkarz i człowiek w FCB. Czy poradzi sobie w innych warunkach, w innym środowisku, w klubie, gdzie panuje inna kultura? Nie od dziś wiadomo, że w Barcelonie panuje atmosfera szkółki. Czy jednak taki dryl uda się przenieść na inne warunki? Czekam z niecierpliwością na odpowiedź.

 

 

W zasadzie nie mam wielu idoli, a zwłaszcza piłkarskich. Ale Szewa to prawdziwy bohater mojego dzieciństwa. Skromny chłopak z wioski pod Kijowem, który przywitał się z piłkarską Europą ładując piłki do siatki Bayernowi Monachium czy Realowi Madryt. Jak kochaa go Ukraina i Kijów, tak pokochał go również Mediolan. Gdy patrzyło się na jego ostatnie bramki, coś ściskało w sercu. Bohater dzieciństwa strzela ostatniego gola w karierze. Ostatni raz wychodzi na murawę i ostatni raz kibice skandują jego imię. Magia. Dzięki za wszystko, Szewa. Grazie!

 

 

Naprawdę cieszę się, że od dwóch lat mamy możliwość czytania biografii i autobiografii piłkarzy. Rynek wydawniczy w Anglii czy Włoszech od dawna pełen jest autobiografii sportowców. Prym wiodą Wyspy Brytyjskie, gdzie publikacje na temat piłki to już przemysł. Powoli coś zaczyna się dziać również u nas. Nie tylko w kwestii tłumaczeń, ale również o naszej rodzimej piłce pojawia się coraz więcej ciekawych książek. Mam nadzieję, że tendencja rozwojowa zostanie zachowana i przede wszystkim rynek szybko zapełni się autobiografiami i biografiami ciekawych piłkarzy, nie tylko tych ze ścisłego topu. Bo ileż można czytać o Messim?

 

 

Milik, Wszołek, Teodorczyk, Kosecki i jeszcze paru innych. Ich zapamiętam, bo nie pamiętam roku, w którym tylu zawodników przed 22. rokiem życia zadebiutowało w naszej kadrze. Ale to już nawet nie o to chodzi. Po prostu widać w nich potencjał. Widać, że potrafią, choć jeszcze brakuje doświadczenia. Osobiście najlepiej w moich oczach wypada Jakub Kosecki, który już niedługo powinien być etatowym reprezentantem Polski. 

 

 

Śląsk został mistrzem Polski, co dla klubu z Wrocławia oznacza ogromny sukces. Problem w tym, że ani włodarze klubu finansowo ani piłkarze sportowo nie byli przygotowani na walkę w europejskich pucharach. Kokosów we Wrocławiu nie mają, Śląsk mimo to walczy o ligową czołówkę. I choć piłkarsko był to prawdopodobnie jeden z najsłabszych mistrzów Polski, należy przyznać, że Śląsk zostawił w tyle potentatów. A takie niespodzianki pamięta się długo.

 

 

To było dla mnie duże zaskoczenie. Chelsea zawsze czegoś brakowało. A to szczęścia, a to ktoś się poślizgnął, a to sędzia nie zaliczył gola. Dużo tego było, ale w końcu się udało. Cieszę się tym bardziej, że szkoda byłoby, gdyby Didier Drogba, piłkarz bez cienia wątpliwości wybitny, odszedł z klubu nie wygrawszy żadnego europejskiego trofeum. Jeszcze większym zaskoczeniem okazałą się dla mnie osoba trenera, który tego dokonał. Roberto Di Matteo, bo o nim mowa, jako zawodnik Chelsea dał dużo. Jako trener w krótkim czasie zrobił jeszcze więcej. Wygrał Ligę Mistrzów. Tyle i aż tyle. Dla Romana Abramowicza jak widać tylko tyle. Jednak puchar z dużymi uszami zawitał na Stamford Bridge i to zapamiętam.

 

Wielka radość, duma i klapa. Tak w skrócie. Organizacja stała na wysokim poziomie, było wspaniale. Sportowo ME również się udały. Jednak gra naszej reprezentacji okazała się już wielką klapą. Nawet z rewelacyjnym triem z Dortmundu. Co prawda turniej już dawno za nami, jednak jakaś zadra w sercu została. Ale miejmy nadzieję, że kadra trenera Fornalika zakwalifikuje się na mundial i przyniesie nam dużo radości. 

 

 

W końcu, w końcu! Nowe porządki, nowe miotły, nowa jakość. Radości mej końca nie ma. Ufam, że zrobią porządek i będzie dobrze. Wierzę w Bońka i jego ekipę, bo mają dużo do stracenia i dlatego im zależy. Kropka.

 

 

Hiszpania dokonała cudu – trzecie trofeum na trzeciej kolejnej imprezie! Wow! Nie trzeba nic więcej dodawać. Od zawsze imponował mi hiszpański system szkolenia, dlatego mam nadzieję, że na mundialu w Brazylii również wygrają. Bo może dopiero wtedy Iker Casillas dostanie Złotą Piłkę, która należy mu się już od dawna.