TOP 10 2012, czyli co przykuło naszą uwagę. Wybiera Paweł Machitko, redaktor naczelny

Uwaga! Kolejność przypadkowa.

 

 

Najlepszy piłkarz roku 2012, 2011, 2010; a i na pewno jeden z najlepszych w historii. Wszystko już o tym rekordzie napisano, więc odniosę się tylko do dwóch zarzutów. 1. Messi wykonywał karne, Mueller nie - tak, natomiast niemiecki napastnik miał szansę grać w zasadzie towarzyskim Pucharze Ligi, strzelił w nim 12 bramek. 2. Chitalu? Nawet Zambijczycy nie mają przekonania co do jego wyniku, a tym bardziej nie mogą go w żaden sposób udokumentować. Zresztą to zakrawa trochę na szaleństwo. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że znalazłby się w historii tego sportu, w może i nawet półprofesjonalnej lub amatorskiej najwyższej lidze jednego z 209 związków należących do FIFA, ktoś jeszcze lepszy od Zambijczyka. Ale to takie szukanie igły w stogu siana i podważanie tak wielkości Messiego, jak i Muellera. Bez sensu.

 

 

Michel Platini sześćdziesiątą rocznicę pierwszego turnieju kontynentalnego w Europie postanowił uczcić rozszerzeniem finałów na kilkanaście państw. Ciężko ustosunkować się do tej decyzji, bo z jednej strony to czysty biznes, z drugiej zaś łatwo zrozumieć odwołania do tradycji. Jedno kosztem drugiego? Niekoniecznie. 

 

 

Są takie momenty w futbolu, kiedy wszystko dzieje się jakby wbrew powszechnie przyjętym regułom. Triumf Chelsea jest na to najlepszych dowodem. Nastąpił dokładnie w momencie, gdy większość spodziewała się zupełnie innego scenariusza. Wydawało się, że inwestycje Romana Abramowicza pójdą na marne, a już szczególnie pod wodzą tymczasowego trenera Roberto Di Matteo. Mniejsza o to, że Rosjanin Włocha się niebawem pozbył. Historia tej wygranej jest wręcz filmowa. W 1/8 finału męczarnie z Napoli, wygrana dopiero w dogrywce. W półfinale wygrana z Barcelona, spektakularny w niej udział odchodzącego Drogby. No i finał, wyrównanie napastnika Wybrzeża Kości Słoniowej na trzy minuty przed końcem, niewykorzystana jedenastka Robbena, no i ostatecznie wygrany konkurs karnych. Przepiękna końcówka. A to wszystko w meczu, w którym od początku warunki dyktował Bayern.

 

 

 

Mam słabość do ligi australijskiej. Nie ma tam zawodników, imponujących wyszkoleniem technicznym, taktycznie nie jest też za wesoło. Ale to właśnie sprawia, że jest coś wyjątkowego w tej szalenie prostej, szybkiej piłce. Nowy standard wprowadziło jednak w dwóch poprzednich sezonach Brisbane Roar. Popularne Lwy grały futbol ofensywny, z dużą wymiennością pozycji, szybkimi wymianami podań. Aż ciśnie się na ustach określenie "mała Barcelona", oczywiście z zachowaniem skali. Najbardziej jednak spektakularna w grze Roar była siła woli, dążenie do zwycięstwa za wszelką cenę. Pokazał to wszystko finał. Zwycięstwo 2-1 dały bramki Albańczyka Besarta Berishy w 84. i ostatniej, 97. minucie. Niemniej triumfu z 2011 roku nie udało się przebić. Dlaczego? Wideo poniżej.

 

 

 

Kolejna historia, na podstawie której można nakręcić film. Trzecioligowy klub z piękną historią znajduje się w potężnym kryzysie. Nie ma pieniędzy na nic. Już przedsięwzięto kroki ku likwidacji przedsiębiorstwa. Ktos jednak wpada na pomysł pozyskania nowych udziałowców. Nie wychodzi z lokalnymi biznesami, więc czemu by nie spróbować z inwestorami prywatnymi? Rozpoczyna się publiczna wyprzedaż akcji, które każdy może nabyć. Jeden udział kosztuje 10,75 euro. Niewielka kwota za bycie jednym z właścicieli TAKIEGO klubu, prawda? W promocji akcji uczestniczą byli piłkarze Realu i jego wychowankowie, z "angielskim" tercetem Juanem Matą, Santim Cazorlą i Michu na czele. Nieprzewidywalny jest finał, gdy w zasadzie zebrano już wystarczającą kwotę. Wtrąca się Carlos Slim, za pośrednictwem jednej z kontrolowanych przezeń spółek (a ma ich sporo, w końcu to najbogatszy człowiek świata), wykupuje akcje za 2 miliony euro, zostaje większościowym udziałowcem. Co dalej z tym uczyni? Jeszcze nie wiadomo, rok 2013 pokaże.

 

 

Grzegorz Lato, kompromitacja kadry Smudy, bilety Błaszczykowskiego. Z tych trzech punktów wybieram ostatni, bez namysłu. Jest to coś tak kuriozalnego, tak niespotykanego i nietaktownego, że zasługuje na szczególną uwagę. Na pewno nie chce pamiętać o ekscesie sam Błaszczykowski, kapitan reprezentacji, dotąd cieszący się nieposzlakowaną opinią, jego wizerunek był wręcz zbyt przesłodzony. No to teraz ma. Bilety. Na szczęście Kuba sam sobie odpowiedział i jesienią prezentował znakomitą formę. Oby wiosną było co najmniej tak samo dobrze, a z kolegami z reprezentacji zreflektował się dobrymi wynikami w kwalifikacjach do mistrzostw świata. 

 

 

Wydawało się, że kilka rzeczy jest stałych: wschód słońca, przypływ i odpływ, rywalizacja Rangersów i Celticu o tytuł mistrza Szkocji. A tu niespodzianka. W zasadzie w ciągu kilku tygodni posypała się całkowicie niebieska strona Glasgow. Błędy przeszłości dały o sobie znać, kreatywna księgowość przy zaawansowanej chorobie wiele nie da. Klub musiał zostać zrestrukturyzowany, żeby w ogóle dalej istnieć. 

 

 

Symbol szalonych czasów, zdominowanych przez pieniądze. Pokazuje wszystkim, jak spektakularnie wydawać gotówkę, sprzeciwiać się wszelkim nakazom, a jednocześnie się przy tym dobrze bawić i nie ponosić większych konsekwencji swoich działań (no bo czym jest dla niego odebranie tygodniówki?). W czerwcu dodatkowo dodał piękne bramki na mistrzostwach Europy. Szkoda tylko, że zatracił się sportowo w drugiej części roku, ale i tak na swoje miejsce w dziesiątce zasługuje. 

 

 

Już wszyscy dawno zapomnieliśmy o określaniu Hiszpanii zespołem, który zawsze gra pięknie, ale przegrywa. Kolejny, trzeci z rzędu triumf. Szkoda tylko, że piłkarze z Półwyspu Iberyjskiego, a właściwie trener Del Bosque, stawiają w coraz większym stopniu na wynik, swego rodzaju kunktatorstwo, w którym dla polotu i finezji zostało już tylko zaledwie uchylone okno. A chciałoby się szeroko otwartego. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to zespół perfekcyjny, prawie pozbawiony wad, co pozwala jej nawet przy słabszym dniu zdominować w zasadzie każdą inną reprezentację. Obrony mistrzostwa świata za dwa lata jednak się nie spodziewam - zacznie się wówczas wymiana pokoleniowa, a i więcej do powiedzenia muszą mieć przedstawiciele Ameryki Południowej - gospodarz Brazylia i niezaspokojona od 1986 roku Argentyna.

 

 

Odeszła w tym roku jedna z największych zadzior w historii polskiej piłki. Włodzimierz Smolarek. Filigranowy (172 cm), szybki, dynamiczny, odważny. No i motyw powtarzany w komentarzu piłkarskim do dzisiaj, że X zrobił to „jak Smolarek”, czyli przywołanie sytuacji z Mistrzostw Świata w 1982 roku, gdy znajdujący się w szczytowej formie „Sołtys” biegał do linii końcowej i narożnika boiska, tam przetrzymywał piłkę, aby zaoszczędzić bezcenny dla Polski czas (remis gwarantował nam awans). 

 

Dziesięć spraw to mało, gdybym miał więcej miejsca, to z pewnością wspomniałbym o niezwykłym rozwoju biznesowym piłki brazylijskiej, zwieńczonym triumfem Corinthians w klubowych mistrzostwach świata, niesamowitej końcówce Premier League, fenomenie Falcao, czy nawet samym fakcie polskiego Euro (o tym nie wspominam odrębnie tylko dlatego, że w zasadzie dwa punkty się do niego odnoszą - Hiszpania i bilety) i wielu innych. Ale o tym innym razem.