Antoni Łukasiewicz - gracz z długim stażem, który chce więcej

W ostatnim odcinku poświęconego Ekstraklasie podcastu "HattrickPL" zaproszony przez prowadzących audycje Michała Zachodnego i Przemysława Zycha Andrzej Gomołysek z Taktycznie.net przyznał, że jednym z najbardziej niedocenianych piłkarzy polskiej ligi jest Antoni Łukasiewicz. Doświadczony zawodnik, mający na koncie blisko 200 występów w Ekstraklasie i grę w Segunda Division od trzech sezonów występuje w Arce Gdynia.

Po powrocie “Żółto-Niebieskich” do najwyższej klasy rozgrywkowej weteran wcale nie usunął się w cień. Wręcz przeciwnie - z cytowanego podczas podcastu fragmentu raportu statystycznego InStat za pierwsze 10. kolejek obecnych rozgrywek można wywnioskować, że 33-latek jest jednym z czołowych graczy całej ligi na swojej pozycji. Czwarte miejsce w klasyfikacji odbiorów (skuteczność 48%), wysoka pozycja w statystyce przechwytów czy fauli - mimo swoich lat Łukasiewicz wciąż wygrywa rywalizacje z młodszymi, teoretycznie lepiej wyszkolonymi piłkarzami.

Zachęcony pozytywnymi opiniami ekspertów na temat pomocnika beniaminka Ekstraklasy postanowiłem wnikliwie przyjrzeć się jego grze w ostatnim meczu z Piastem Gliwice. Łukasiewicz był w nim standardowo wystawiony przez trenera Grzegorza Nicińskiego obok Adama Marciniaka.

33-latek od początku gry starał się znajdować bardzo blisko każdej akcji - kiedy Arka traciła piłkę po wejściu na połowę rywali, on natychmiast powracał na swoją część boiska. W pierwszych, bardzo nerwowych minutach tego spotkania pomocnik miał możliwość pokazania swoich atutów - i wywiązał się z tego w znakomity sposób. Przy każdej próbie ataku Piasta ubezpieczał parę stoperów Marcjanik - Sołdecki oraz był też bardzo aktywny w odbiorze piłki.

Gomołysek w audycji redaktorów portalu sport.pl podkreślał (co zresztą zostało także zawarte w Przewodniku Kibica Taktycznie.net i EkstraStats), że poza zaangażowaniem w zadania defensywne Łukasiewicz  w ostatnich sezonach zaczął brać coraz większy udział w rozegraniu. W meczu z Piastem było kilka momentów, w których pomocnik poprowadził piłkę przez kilkanaście metrów, przenosząc w ten sposób ciężar gry w kierunku bramki Piasta. Ta umiejętność “wzięcia gry na siebie” i przeciągnięcia futbolówki jest podstawą przy rozpoczęciu akcji bramkowej. Oczywiście, Łukasiewicz nie robi efektownych rajdów w stylu Piotra Zielińskiego z Napoli i nie wikła się w dryblingi, ale nie boi się prowadzić piłki przy nodze. 33-latek znany jest też z uciekania spod krycia i wychodzenia na wolną pozycję, co ułatwia pracę jego kolegom.

W spotkaniu z Piastem pomocnik Arki zanotował dwa świetne zagrania, które mogły przynieść korzyść w postaci bramki - w pierwszej połowie było to otwierające podanie do aktywnego na prawej stronie Damiana Zbozienia, w drugiej - długi kros do Pawła Abotta, po którym napastnik mógł zdobyć bramkę na 2:1 dla gospodarzy. Sytuacja została przedstawiona na poniższym zdjęciu:

Na załączonym zrzucie ekranu widać jednak, że Łukasiewicz miał bardzo dużo miejsca i mógł spokojnie zdecydować się na podejście bliżej bramki Szmatuły (co źle świadczy o organizacji defensywy Piasta). Warto jednak zauważyć, że zaraz po wykonaniu podania piłkarz przemieścił się w kierunku swojej połowy, by szybko zareagować na ewentualną kontrę (żółta strzałka).

Były gracz Śląska Wrocław często wykorzystuje na boisku swoje atuty fizyczne. 188 cm wzrostu przydaje mu się w pojedynkach powietrznych oraz przy stałych fragmentach gry - zarówno wtedy, gdy jest w roli broniącego, jak i atakującego. Jedynym mankamentem Łukasiewicza jest słaba dynamika, ale nadrabia to inteligencją i doświadczeniem.

Wielu z was nie zauważy pracy Łukasiewicza na boisku - defensywni pomocnicy nie pełnią głównej roli w cotygodniowych spektaklach, często znikają z pola widzenia na wiele minut, ale to oni mózgami swoich drużyn. W większości ekstraklasowych drużyn tym “mózgiem” jest zawodnik w wieku Łukasiewicza - bardzo doświadczony, często mający na koncie grę w reprezentacji i klubach z zagranicy.

Owe “mózgi” nie odcinają jednak kuponów, grywając od czasu do czasu w mniej istotnych pojedynkach. Wręcz przeciwnie - pieczołowicie, kolejka po kolejce notują kolejne pełne występy i są nierzadko najjaśniejszymi postaciami swoich ekip - piłkarzami, którzy sami wygrywają mecze i najbardziej wpływają na przebieg gry.

Krótka analiza roku urodzenia defensywnych/środkowych pomocników w kadrach naszych ligowców zdaje się potwierdzać tę tezę. Uwzględniałem w niej piłkarzy urodzonych do 1986 roku.

1986 - Miroslav Covilo (Cracovia)

1985 - Tomasz Jodłowiec (Legia), Łukasz Piątek (Zagłębie), Vlastimir Jovanović (Bruk-Bet), Ostoja Stjepanović (Śląsk)

1984 - Milos Krasić (Lechia), Łukasz Trałka (Lech), Filipe Gonclaves (Śląsk)

1983 - Rafał Grzyb (Jagiellonia), Maksymilian Rogalski, Ivica Vrdojlak (Wisła Płock), Petr Grajciar (Śląsk), Antoni Łukasiewicz (Arka)

1981 - Rafał Murawski (Pogoń)

1977 - Łukasz Surma (Ruch)

Aż dwanaście zespołów Lotto Ekstraklasy ma w swoich szeregach doświadczonych, trzydziestoletnich pomocników. Jest wśród nich oczywiście wyjątek w postaci niezniszczalnego Łukasza Surmy, ale także tak wiekowi gracze jak Murawski czy Grzyb, którzy wciąż są w świetnej dyspozycji fizycznej. Pojawienie się na liście Vrdojlaka także nie jest przypadkowe - mimo ogromnych problemów ze zdrowiem w ostatnich miesiącach to zawodnik o sporym potencjale i warto życzyć mu powrotu do pełni sił i występów w barwach “Nafciarzy”.

Sam Łukasiewicz w wywiadzie dla “Przeglądu Sportowego” przyznał, że w ostatnich latach zmienił nawyki żywieniowe i także, wzorem Roberta Lewandowskiego, stosuje dietę bezglutenową. Dbanie o siebie, świadomość własnych błędów popełnionych w przeszłości i wykorzystywanie nabytej przez lata wiedzy - te czynniki pozwalają doświadczonym piłkarzom odłożyć w czasie moment zakończenia kariery. Spoglądając na powyższą listę widzimy piłkarzy, którzy przy odpowiednich warunkach mogą jeszcze przez kilka sezonów stanowić o sile ligowych ekip.