Kluczem jest stabilizacja - Zambia Renarda w drodze po obronę tytułu

Gdy w lutym tego roku kończył się Puchar Narodów Afryki, spodziewano się, że najpóźniej w lecie większość podstawowych zawodników mistrza kontynentu, Zambii wzmocni silne europejskie zespoły.

Nikt nie spodziewał się oczywiście, że nagle Kalabę zatrudni Real Madryt, a o Mayukę walkę stoczy Inter Mediolan z Chelsea Londyn. Ale grający w większości w ligach Republiki Południowej Afryki i Demokratycznej Republiki Kongo Zambijczycy mogli po pokonaniu gwiazd iworyjskiego futbolu, na czele z Yaya Toure i Didierem Drogbą, spodziewać się, że choćby po kilku zgłoszą się kluby Ligue 1 (gdzie afrykańscy piłkarze zawsze byli bardzo popularni) czy nawet drużyny dolnej połówki tabeli w ekstraklasie Anglii, Rosji czy Holandii.

Tymczasem rzeczywistość okazała się przytłaczająca. Klubu na europejski nie zmienił ŻADEN zawodnik ze złotej drużyny Herve Renarda. Bo Emmanuel Mayuka trafił co prawda do Southampton, jednak on grał już wcześniej w Young Boys Berno. Dużo więcej spodziewano się po Stophirze Sunzu (strzelec decydującego karnego w finale z WKS) czy Chisambie Lungu. Pierwszy nadal kieruje środkiem obrony TP Mazemba, drugi zaś wciąż tkwi na zapleczu rosyjskiej ekstraklasy. Opowieści o tym, jakim to świetnym oknem wystawowym jest PNA można więc włożyć między bajki.

W jakim miejscu jest więc teraz, na kilkadziesiąt dni przed kolejnym kontynentalnym czempionatem, mistrz z tego roku, Zambia?

Najważniejszą sprawą jest fakt pozostania Herve Renarda na stanowisku trenera. Stabilizacja - to słowo klucz w każdej afrykańskiej reprezentacji. Tej stabilizacji wszędzie po prostu brakuje. Powszechnym stało się zwalnianie trenerów po jednej porażce, w trakcie eliminacji czy nawet w trakcie turnieju mistrzowskiego. Renard, który sam o sobie mówi, że jest "legendą Afryki", zna już swój zespół od podszewki. Choć od pamiętnej wiktorii na boiskach Gwinei Równikowej i Gabonu doszło między nim a rządem kraju do poważnej scysji.

- W piłce nożnej, by coś osiągnąć, musisz być profesjonalistą. My jesteśmy amatorami - grzmiał w mediach po tym, jak odmówiono jemu i jego reprezentacji wyczarterowania samolotu na mecz eliminacji Pucharu Narodów Afryki z Sudanem. Sytuacja ta odzwierciedliła to, jak postrzegany jest przez rząd Zambii futbol. Wygrywamy mistrzostwa Afryki? Wspaniale! Ale by ustabilizować pozycję wśród potentatów kroków już nie poczyniono.

Z braku argumentów, Renarda, mówiąc kolokwialnie, objechał między innymi minister sportu Zambii, Chishimba Kambwili: - Nie mam zamiaru tolerować tego typu zachowań. Zanim Renard uda się do prasy, mógłby chociaż przeprowadzić z zawodnikami rozmowę po meczu. Powinien ochłonąć.

Czerwcowa afera z czarterem nie była zresztą jedyną bolączką wciąż panujących mistrzów Afryki. Miesiąc wcześniej fińska federacja piłkarska w porozumieniu z FIFA zawiesiła sześciu piłkarzy rodem z Zambii, którym postawiono zarzuty ustawiania meczów. Wśród nich był między innymi wielokrotny młodzieżowy reprezentant kraju, Christopher Musonda.

Wobec tych wszystkich problemów, już za mniej niż sto dni przed kolejnym Pucharem Narodów Afryki przystąpi obrońca tytułu. I jedyna nadzieja Zambii tkwi tak naprawdę w Herve Renardzie. W cudotwórcy w białej koszuli, który potrafił zjednoczyć zespół niemal rok temu i stworzyć z niego monolit, którego nie udało się skruszyć ani Ghanie, ani Wybrzeżu Kości Słoniowej. Wobec Wybrzeża Kości Słoniowej głodnego sukcesu jak chyba nigdy wcześniej, może to być zadanie bardzo ciężkie, wręcz karkołomne. Ale w Afryce, jak to w Afryce - przed 90. minutą nigdy nic nie wiadomo...