Pierwszy gorący wtorek piłkarskiej jesieni

Ciężko jest wskazać faworyta, bo Ci zazwyczaj nie wygrywają. Tak było chociażby w zeszłym roku, gdy zarówno Real, jak i Barcelona odpadły w swoich spotkaniach półfinałowych.

 

Ciężko jest również liczyć na obrońcę tytułu, bo Ci z kolei nigdy nie wygrywają. A mało imponująca taktyka Chelsea pod wodzą Di Mateo nie pomaga nam liczyć na ich zwycięstwo.

 

Stawkę zespołów można podzielić na grupy. Jak co roku mamy grono stałych bywalców, zawsze walczących o końcowy triumf. Po drugiej stronie barykady są outsiderzy, których marzeniem jest zajęcie trzeciego miejsca w grupie. Taka dwubiegunowa hierarchia panowała niepodzielnie przez wiele lat. W ostatnim czasie wyróżnić musimy jeszcze trzeci rodzaj klubów. Zespoły „nowobogackie“. Chelsea, PSG, Manchester City – to te najbardziej wyraziste przykłady. O ich coraz większej ekspansji świadczy zeszłoroczny zwycięzca. Kto wie czy to właśnie wśród tej ostatniej grupy nie znajduje się potencjalny finalista?

 

O ile postawę poszczególnych zespołów rzeczywiście ciężko jest przewidzieć – szczególnie mając na uwadze ich często słabą dyspozycję na początku sezonu – o tyle wśród zawodników są tacy, którzy na pewno nie zawiodą. Wynika to nie tylko z ich talentu, ciężkiej pracy, ale przede wszystkim z doświadczenia, które zbierają rok po roku w tych prestiżowych rozgrywkach. Lionel Messi i Cristiano Ronaldo, co by się nie działo, na pewno nie raz będą czarować wspaniałymi zwodami, Xavi i Frank Lampard zapewnią nam fenomenalne dogrania, a Thiago Silva i Giorgio Chiellini będą emanowali pewnością siebie w odbiorze piłki. Właśnie na tym polegają te rozgrywki. Ich poziom przewyższa jakąkolwiek inną ligę, a piłkarze są zmotywowani, jak w mało którym starciu.

 

Jak co roku w Lidze Mistrzów brakuje polskiej drużyny. Dlaczego? Myślę, że to temat nie tylko na oddzielny artykuł, ale również na pracę dyplomową, więc nawet nie będę go rozszerzał. Nie ma i już, musimy kibicować Polakom w różnych zespołach.