„Lwice” od początku turnieju czarowały swoją grą, odprawiając z kwitkiem kolejne rywalki. Po wygraniu na dużym spokoju zmagań w grupie - z bilansem bramkowym 14:0 -przystąpiły do zmagań w fazie finałowej.
W ćwierćfinale Angielki starły się z reprezentacją Hiszpanii. Przeciwniczki z Półwyspu Iberyjskiego pokazały się z naprawdę dobrej strony, przyprawiając Brytyjskich kibiców o palpitację serca. Finalnie po dogrywce to kadra Sariny Wiegman awansowała do dalszej fazy.
Kolejną przeszkodą na drodze do upragnionego sukcesu były Szwedki. Mecz ten był zdecydowanie jednostronnym spektaklem. Reprezentacja ze Skandynawii uległa gospodyniom imprezy aż 0:8.
W finale na stadionie Wembley Brytyjki mierzyły się Niemkami, czyli z rywalem, który w dotychczasowych bezpośrednich starciach wyraźnie nad nimi górował.
Wszelkie statystki odeszły w niepamięć, gdy Panie zaczęły grać. Po zaciętym boju, w którym do wyłonienia zwycięzcy potrzebna była dogrywka, to Angielki sięgnęły po tytuł na ojczystej ziemi.
Na bramki musieliśmy czekać do drugiej połowy. Na prowadzenie gospodynie wyprowadziła Ella Toone w 62. minucie, 17 minut później do głosu doszły rywalki, wyrównując za sprawą strzału Liny Maggull. W 111. minucie bramkę na wagę końcowego triumfu zdobyła Chloe Kelly.
Finalnie „Lwice” zostały po raz pierwszy Mistrzyniami Europy, pokonując zasłużone rywalki 2:1.
Mityczna dewiza angielskiego futbolu - „Football's Coming Home” - w końcu ma przełożenie na rzeczywistość.
Futbol wrócił do domu po raz pierwszy od 1966 roku.
Podczas meczu na Wembley zasiadło 87,192 widzów. To najwyższa frekwencja na finale jakiegokolwiek turnieju międzynarodowego UEFA w historii - zarówno mężczyzn, jak i kobiet.