TOP 10 2012, czyli co przykuło naszą uwagę. Wybiera Hubert Bigdowski

Będący od 2006 roku właścicielem klubu z Konwiktorskiej, egocentryczny milioner w końcu stracił cierpliwość. Śmiałe zapowiedzi o hegemonii w polskiej lidze i regularnych występach w europejskich pucharach nie sprawdziły się. 20 kwietnia 2012 roku po przegranym meczu z Ruchem Chorzów, Józef Wojciechowski podjął decyzję o sprzedaży swoich udziałów w KSP Polonia Warszawa. Kibice odetchnęli z ulgą, podobnie jak piłkarze, cały czas straszeni zesłaniem do „Klubu Kokosa”. Mimo, iż pod względem finansowym zanosiło się na rychły upadek Polonii, nowy prezes i młodzi (mniej wymagający finansowo) zawodnicy tchnęli w Warszawski zespół nowego ducha. Pytanie na jak długo?

 

 

Po pierwsze, dla klubu założonego w 1919 roku był to pierwszy w historii tytuł mistrzowski. Po drugie, gdy skończyła się siedmioletnia dominacja Olympique Lyon, do głosu zaczęły dochodzić zasłużone Francuskie firmy, jak Olympique Marsylia, Girondins Bordoeaux czy OSC Lille. Montpellier w Ligue 1 grało dopiero trzeci sezon z rzędu, a w tyle zostawili wyżej wymienionych rywali. Zważywszy na to, że poprzedni sezon zakończyli na 14 miejscu, będąc ligowym przeciętniakiem, wyczyn ten robi jeszcze większe wrażenie. Od zera do milionera!!!

 

 

34-letni napastnik wrócił na Łazienkowską po 6 latach zagranicznej tułaczki i jednym sezonie w ŁKS-ie Łódź. Skazywany na piłkarska emeryturę „Sagan” pokazał, że nie zapomniał jak się strzela gole. Będący niegdyś prawdziwą ikoną warszawskiej Legii, w 12 spotkaniach bieżącego sezonu zdobył 8 bramek, powołany został również do reprezentacji Polski. Niestety, kłopoty zdrowotne zmusiły zawodnika do tymczasowego przerwania treningów. Jednak ostatnie wyniki badań wskazują na to, że w 2013 roku Saganowski zaliczy kolejny, o wiele ważniejszy „come-back”. Trzymamy kciuki!

 

 

Szwed to prawdziwy piłkarski obieżyświat. Biały Nicolas Anelka. Ajax Amsterdam, Juventus Turyn, Inter Mediolan, FC Barcelona, czy Milan, to utytułowane kluby, w których grał. Teraz wybrał kierunek dosyć egzotyczny, bowiem Ligue 1 rzadko przyciąga najlepszych w piłkarskim fachu. Ale Paris Saint-Germain ma potencjał. A także perto dolary. 13 milionów euro rocznego kontraktu z pewnością pomogły Zlatanowi w podjęciu decyzji. Wybrał status gwiazdy i bajeczne zarobki. Mimo tych argumentów, transfer naprawdę zaskakujący.

 

 

Określenie MEGA SENSACJA nie wystarcza. Grupa z przebogatym Zenitem Sankt Petersburg, Szachtarem Donieck i FC Porto do łatwych nie należała. Pokonanie w 1/8 finału najbardziej utytułowanej francuskiej drużyny ostatniej dekady – Olympique Lyon, wprawiło w osłupienie futbolowy świat. Na drodze kopciuszka z Cypru musiał stanąć galaktyczny Real Madryt, żeby przygoda Apoelu z Ligą Mistrzów dobiegła końca. I to gdzie? Dopiero w ćwierćfinale! Uczcie się, działacze polskich zespołów, takie ekipy jak Apoel Nikozja pokazują, że wszystko jest możliwe.

 

 

W latach 2008 – 2012 zdobył z Blaugraną 14 trofeów. W pierwszym swoim sezonie na ławce trenerskiej Barcelony wygrał wszystkie możliwe rozgrywki klubowe (Ligę, Puchar kraju, Super-puchar kraju, Ligę Mistrzów, Super-puchar Europy, Klubowe Mistrzostwa Świata). Uwielbiany przez

 

wszystkich kibiców na Camp Nou, 27 kwietnia 2012 roku zapowiedział zakończenie współpracy z katalońskim klubem. Postanowił odpocząć od futbolu. Odszedł w chwale, jako jeden z najlepszych trenerów historii Barcelony.

 

 

Jak błyszczeć, to po całości. Wie o tym Zlatan Ibrahimović. Czy ktokolwiek pamięta, że w tym meczu strzelił 4 gole? Anglikom, 4 gole. Zapewne wie po tym garstka futbolowych zapaleńców. Ale gol strzelony przewrotką , z 27 metrów? Takich rzeczy się nie zapomina. Samo podjęcie decyzji o próbie uderzenia piłki w ten sposób było szalone. A jednak się udało. To była prawdopodobnie jedna z najefektowniejszych bramek w historii piłki nożnej. Ibracadabra ponownie zachwycił.

 

 

Niby nic, jesteśmy na pudle, zagramy w europejskich pucharach, poza tym mistrzostwa w Warszawie nie widziano od 2006 roku. Można sobie tak mówić, chyba, że prowadziło się w tabeli przez pół sezonu, a punkty gubiło się z takimi potęgami jak Podbeskidzie Bielsko-Biała czy GKS Bełchatów. Trener (były, na szczęście) Skorża i jego podopieczni (miedzy innymi tacy fachowcy jak Manu czy Novo) zaprzepaścili szansę na końcowy triumf w sposób niewyobrażalny. Tak słabego poziomu w lidze nie było od dawna. Świetne występy w Lidze Europy powinny podziałać motywująco. Nie podziałały. Legioniści po prostu oddali bez walki mistrzostwo i możliwość gry w upragnionej Lidze Mistrzów. Oby z tej lekcji wyciągnęli odpowiednie wnioski.

 

 

Teoretycznie, „nothing special”, bogata, silna kadrowo drużyna wygrała ligę. „The Citizens” zdobyli mistrzostwo po 44 latach. Ale nie o to chodzi. Zadziwiające były okoliczności tego wydarzenia. 13 maja 2012 roku, o godzinie 16.00, w korespondencyjnym pojedynku zmierzyli się dwaj pretendenci do tytułu mistrzowskiego: Manchester City podejmował u siebie QPR, zaś rywal zza miedzy, Manchester United pojechał na mecz z Sunderlandem. Obydwa zespoły przed ostatnia kolejką miały swoim dorobku po 86 punktów. Po 45 minutach gracze United są bliscy obrony mistrzostwa, prowadząc w swoim spotkaniu 1-0. City zaledwie remisuje 1-1, z bardzo ofensywnie nastawionym rywalem. Mija 90 minuta, „Czerwone Diabły” zwyciężają i czekają na doniesienia z Etihad stadium. A tam, przy stanie 1-2 dla gości, sędzia dolicza 5 minut. 3 bramki w 5 minut? Wydaje się niewykonalne. W 92 minucie głową nie do obrony strzela Edin Dżeko. 2-2! Jednak ten wynik nic gospodarzom nie daje. Wreszcie nadchodzi 93 minuta i 20 sekunda tego meczu. Ostatni zryw piłkarzy City na bramkę zamienia Sergio Aguero! 3-2 na półtorej minuty przed końcem spotkania! Spektakularny sukces ekipy Roberto Manciniego. Nie dość, ze w kapitalnym stylu, to jeszcze kosztem największego rywala. Smak tego zwycięstwa nie miał sobie równych. Sam Hitchcock nie powstydziłby się podobnego scenariusza. A tak emocjonujące końcówki, my, kibice, chcemy oglądać w każdym meczu.

 

 

Smutkiem napawa mnie to, że najważniejsze wydarzenie, które zapamiętałem z 2012 roku, trzeba rozpatrywać w kategorii porażki. Gramy u siebie, mamy bardzo silna drużynę, celujemy w półfinał! Niemal wszyscy w to uwierzyliśmy. Dwa remisy i porażka w tak zwanej „piknikowej grupie” – wstyd, wręcz skandal. Przerzucanie odpowiedzialności z trenera na piłkarzy i na odwrót. Nieumiejętność przyznania się do błędu. Rażący brak profesjonalizmu, na każdym kroku. Jednak najbardziej szkoda tych wiernych kibiców, którzy z całych sił zdzierali gardła za naszą reprezentację, a zamiast radości i dumy, czuli rozgoryczenie i smutek. Żal, bo oczekiwania były duże i w pewien sposób uzasadnione. Zamiast sukcesu, polska reprezentacja zaserwowała nam „kopniaka” w samo serce. Przez usta nie chcą przejść nawet tak doskonale znane nam słowa: „nic się nie stało…”.