EFIR: Drugi Lewandowski? Powieszę sobie to na ścianie...

***

Rozmawiamy o nieco niestandardowej porze. Jest kilka minut po 22:00. 

- Zaskoczyłem propozycją pory?

- Inaczej nie mogę za bardzo, bo całe dnie spędzam na rehabilitacjach. Piąty miesiąc po zerwaniu więzadeł krzyżowych. Nie jest łatwo. Niedługo zacznę wchodzić w mocniejsze obciążenia. Bardziej piłkarskie - dynamika, zwroty, boisko, coś tam z piłką. Bo teraz dominuje siłownia. 

***

Zawsze czułem się mocny, ale czy miałem talent? Mówią, że tak. 

- Jak zdrówko? 

Nie da się od tego uciec, nawet jakby się chciało.

Mnie na przykład zawsze zastanawia, czy piłka to jedyna rzecz, na którą trzeba się nastawiać. Bo chodzi o to, że jak ktoś poświęca sportowi całe dotychczasowe życie, co oczywiście pochwalam, bo jak coś się robi to tylko na sto procent, to musi wiedzieć, że to strasznie ulotne. Jeden moment i wszystko może ulec zmianie. Grasz, grasz, a tu nagle złamanie albo zerwanie i tracisz pół roku z życia. I teraz pytanie: twoja wina czy tak miało być i nie miałeś na nic wpływu? 

Czy to genetyka? Nie wiem. Możliwe. Czy się źle prowadziłem? Nie wydaje mi się, ale nawet jakby, to przecież słyszy się o wielu świetnych zagranicznych zawodnikach, którzy nie żyją, jak profesjonaliści w każdym aspekcie swojego życia i potrafią przejść przez karierę bez ani jednego urazu. To jest chwila moment. Może działają wyższe siły.

Nabrałem do tego wszystkiego dystansu. Sporo czasu od tego wszystkiego minęło. Skupiam się teraz na tym, co przede mną, bo chcę jeszcze w tej piłce powalczyć. Może jeszcze uda się coś osiągnąć.

Podniosłem sto dwadzieścia siedem kilogramów, ale nie miałem więzadła w kolanie, bo było naderwane. Osiągi siłowe są fajne, a nie planuję na tym poprzestać.

Kiedyś nie było tej świadomości. Przykładowo takie diety. Do pewnego czasu w społeczeństwie nie było mody na dbanie o nią, to wszystko przyszło z czasem. My się tego uczyliśmy, szukaliśmy wzorców, podpatrywaliśmy i w końcu doszliśmy do jakichś wniosków. Każdy indywidualnie poznaje swój organizm. Wtedy pozostaje tylko pracować.

Czy ja należałem do tego pokolenia mega świadomych chłopaków? Nie wiem. Naprawdę. Coś tam na pewno o sobie wiedziałem, ale w porównaniu do tego, co wiem teraz, to tamta wiedza jest śmiesznie mała. Ale to nabyłem z wiekiem i jest to całkowicie naturalne.

U nas chyba nie było tego problemu. Nikogo miasto nie wciągnęło. Mieszkaliśmy w internacie, mieliśmy fajną ekipę, do tego Legia pilnowała nas dosyć rygorystycznie. Mieszkał z nami opiekun, wychowawczynie sprawdzały, czy solidnie odrabiamy lekcje i czy przed 22:00 jesteśmy w swoich pokojach. Przed wyjściem trzeba było się zameldować i wypisać. Wiedzieli o wszystkim. Nie było tak, że Warszawa nas, młodych chłopaków, mogła zgubić, bo długo nie mieliśmy nawet specjalnie okazji, żeby ją poznać. Mieliśmy treningi rano, potem szkołę, wracaliśmy do internatu popołudniu, trzeba było odrobić lekcję, odpocząć i pójść spać. Nie było za bardzo czasu na szlajanie się po mieście w poszukiwaniu problemów. 

Na pewno, ale nie to jest najważniejsze. Mieszkanie w internacie, z dala od rodziców, niesamowicie usamodzielnia. Będąc samemu jesteś skazany na siebie i na to, co jesteś sobie w stanie sam zapewnić. Do tego poznajesz fajnych ludzi, którzy dzielą z tobą ten etap wejścia w dorosłość. I tak tworzy się mega społeczność. 

Nie byłem. Nikt by nie był, ale nawet przez chwilę nie miałem myśli, że mógłbym odpuścić piłkę. Cały czas była walka. Pamiętam ten okres po pierwszej kontuzji. Chciano wysłać mnie na jakieś wypożyczenie, żebym się odbudował, ale ostatecznie zostałem w Legii. Przekwalifikowano mnie na drużynę Młodej Ekstraklasy i szło mi naprawdę dobrze. Zagrałem chyba w ośmiu meczach, a trenerzy i kapitanowie wybrali mnie na najlepszego zawodnika całych rozgrywek. Dostrzegł to Maciej Skorża i docenił mnie, pozwalając mi zadebiutować. 

To już za trenera Urbana. Wróciłem po rehabilitacji, minęło półtora miesiąca, czułem się komfortowo, zacząłem strzelać, sztab szkoleniowy widział dla mnie ciekawą rolę, ale po półtora miesiąca zerwałem więzadła krzyżowe po raz kolejny. I musiałem jechać do Rzymu. Słynna Villa Stuart, operacja, rehabilitacja. Trzeba było walczyć od nowa. 

Czułem się mocny. Byłem głodny gry. Nie przychodziłem do Chorzowa, żeby siedzieć na ławce. Miałem grać i strzelać bramki. Nie wyszło. Inna sprawa, że sytuacja klubu nie pozwalała za bardzo, żebym dostał poważniejszą szansę. Był bardzo dobry Grzesio Kuświk, odszedł do Lechii, to zaczęto wprowadzać Mariusza Stępińskiego. Szybko odpalił i nie grałem zbyt często. Może gdybym ja dostał wtedy szansę, coś by wpadło, to potem byłoby już łatwiej o kolejne gole? 

Nie ukrywajmy. Byłem zmiennikiem. Trudno jest pokazać pełnię swoich umiejętności, grając po piętnaście minut. Taka jest prawda.

Jestem przekonany, że tak. Piłkarsko w siebie wierzę, bo znam swoje możliwości, ale wszystko zależy od zdrowia. Wszystko. Nie mam żadnych wątpliwości. Jak ono będzie, to nie mam wątpliwości, że dam radę w Ekstraklasie.

Genialna książka. Ona dopiero pokazuje z jakimi problemami można borykać się w życiu i jak dzielnie sobie z nimi radzić. My sobie narzekamy, ja na przykład, że złamanie nogi czy zerwane więzadło, a taki gość nie ma żadnej kończyny, a robi taki niesamowite rzeczy i jeszcze z uśmiechem na twarzy inspiruje innych. Przecież to nieprawdopodobne. 

Wiesz co, nie do końca. Nie mogę o sobie powiedzieć, że siedzę i czytam. Ktoś mi coś poleci, o czymś usłyszę, to po to sięgam, ale też bez przesady, nie jest to jakieś specjalnie częste. Książki kształcą, rozwijają horyzonty, zwracają uwagę na pewne rzeczy. No super. Dobra metoda na zabicie czasu. Nie jest to jednak dla mnie nic nadzwyczajnego. 

Nie zgodzę się jednak z tym, że dzięki temu należę do jakiegoś ekskluzywnego grona. Wielu chłopaków regularnie czyta. Czy to w podróży, czy to w domu, ale to widać. Nie wiem, dlaczego ten stereotyp o nieczytających piłkarzach tak bardzo wyrył się w ludziom w głowach. Inna sprawa, że mało, który zawodnik chwali się przeczytanymi książkami. Po prostu o tym nie mówimy i może stąd dla wielu słowa „piłkarz” i „książka” się wykluczają. 

Uwielbiam kryminały Agathy Christie. Przeczytałem mnóstwo i po dzień dzisiejszy, jak coś jej autorstwa mi się rzuci w oczy, to staram się kupić i przeczytać.

Na boisku. Oczywiście. 

Heh, ale nie samego. Zdrowia i szczęścia. Muszą iść w parze, bo jak to się mówi, na Titanicu ludzie mieli zdrowie, ale co z tego, skoro zabrakło szczęścia…