Rafał Włodarczyk: Piłkarze Wisły wyszli na boisko rezerw Herthy i łapali się za głowy

Dokładnie, wszystko potoczyło się w taki sposób, że zdecydowałem się na powrót do ojczyzny. Teraz często sam stawiam sobie pytanie, dlaczego stało się tak, a nie inaczej… Sam nie do końca znam na nie odpowiedź. Z drugiej strony, mogę sobie zadać pytanie, co by się stało, gdybym został w Niemczech i w zasadzie też nie potrafię na nie odpowiedzieć. Różnie bywa. Można teraz gdybać, ale sytuacja ułożyła się w ten sposób i zdaję sobie sprawę, że nie jestem w stanie cofnąć czasu. Myślę, że po fakcie podjąłbym kilka innych decyzji. Każdy chce występować jak najwyżej, dlatego wciąż mam ambicje trafienia do Ekstraklasy.

To nie ja zdecydowałem, tylko klub. Wydawało się, że wszystko układa się okej - właściwie wszystkie spotkania rozgrywałem „od dechy do dechy”, przez pół roku trener nie miał do mojej postawy żadnych zarzutów, a przynajmniej nie mówił nic na ten temat… Po rundzie rozmawiałem z prezesem Znicza, który powiedział, że szkoleniowiec nie widzi mnie dalej w drużynie. Dziwna sytuacja.

Do dzisiaj nie mam pojęcia, dlaczego zdecydowano się na podjęcie takiej decyzji. Wydawało mi się, że gra w każdym spotkaniu w wyjściowej jedenastce oznacza, że wszystko jest dobrze. Jestem zdania, że gdy trener jest z kogoś niezadowolony, to albo z nim o tym rozmawia, albo podczas spotkań daje szanse innym piłkarzom. W moim przypadku tak nie było i do końca rundy występowałem w pierwszym składzie. Niespodziewanie po okresie roztrenowania dowiedziałem się od osoby trzeciej, że trener nie widzi mnie w kadrze zespołu. Nie tak to powinno wyglądać, wkurzyłem się, bo zupełnie tego nie rozumiałem. Dopiero po jakimś czasie trener dorzucił od siebie, że planuje zakontraktowanie na moją pozycję kogoś innego. Tyle.

W zasadzie przez cały styczeń nie mogłem trenować z żadnym zespołem, ale to nie znaczy, że nic nie robiłem. Zorganizowałem sobie treningi indywidualne, a w weekendy starałem się o jakieś inne formy ruchy. Jeździłem na turnieje halowe, chodziłem na siłownię, trenowałem squash. We wszystkim pomagał mi mój trener z czasów juniorskich, Artur Kolator.

Pewnie tak by było, to oni mają większe przebicie w klubach z wyższych lig. Tak naprawdę żaden nie zaoferował mi jednak pomocy, więc muszę radzić sobie sam.

W zasadzie występowałem w każdym spotkaniu i ominąłem może jakieś pięć kolejek ze względu na to, że doznałem urazu w pierwszym spotkaniu sezonu i leczyłem się przez kilka tygodni. Później już cały czas grałem w pierwszym składzie. Zdecydowałem się na zejście niżej, bo przez cały styczeń nie miałem klubu, nie trenowałem, nie dostałem żadnych ofert. Musiałem w końcu zacząć trenować.

Sam nie wiem. Może wynikało to z faktu, że nie każdy zdawał sobie sprawę z mojej sytuacji i nie każdy wiedział, dlaczego rozwiązałem umowę ze Zniczem. Telefony z lepszych drużyn zacząłem dostawać dopiero, gdy w Internecie pojawiła się informacja, że idę do czwartej ligi. Pytano się, czy nie chcę grać wyżej, ale dla mnie było już za późno, bo dałem słowo Błoniance.

To działo się kiedyś. Teraz liczy się dla mnie tylko teraźniejszość i o tamtym staram się nie myśleć. Wiadomo, że jest to dla mnie jakieś osiągnięcie, bo takie wyniki młodzieżowych reprezentacji nie są codziennością. Nie znam jednak odpowiedzi na pytanie, dlaczego jest tak małe zainteresowanie moją osobą ze strony klubów z wyższych lig, dlaczego nikt nie chciał zaprosić mnie na testy i zobaczyć, w jakiej jestem formie.

Błonianka ma bardzo interesujący projekt, który zakłada wywalczenie awansu do trzeciej ligi. Zarząd klubu zapewnia zawodnikom dosłownie wszystko to, co jest potrzebne do rozwoju. Dbają o każdy szczegół. Pod względem organizacyjnym drużyna prezentuje się z naprawdę dobrej strony. Wyrazili mną zainteresowanie i zaoferowali pomoc w odbudowaniu się. Mam nadzieję, że uda nam się wspólnie coś zdziałać. Aktualnie znajdują się jedynie w czwartej lidze, ale ambicje i możliwości personalne są znacznie wyższe, dlatego liczę, że się to uda.

Na pewno chcę się teraz skupić na występach w Błoniu, na treningach i wszystkim, co się z tym wiąże. W tym klubie są duże możliwości. W kadrze jest 25 zawodników na solidnym poziomie. Zarząd zorganizował projekt oparty na naprawdę dobrym pomyśle i wysokich ambicjach. W rzeczywistości, to czas pokaże, jak to wszystko dalej się potoczy. Jeżeli będę prezentował wysokie umiejętności i otrzymam możliwość pójścia do wyższej ligi, prawdopodobnie się tak stanie. Jednak tego wszystkiego dowiemy się dopiero w najbliższych miesiącach.

Wiadomo, że jest takie ryzyko, ale skoro pozostało mi jedynie granie w niższej klasie rozgrywkowej albo zakończenie przygody z piłką, to oczywiste, że próbuje się dalej. Bez względu na wszystko będę się starał o granie w piłkę, ile tylko się uda, bo to najlepsza rzecz dla mężczyzny. Jeżeli już nigdy nie otrzymam szansy w wyższej klasie rozgrywkowej, w dużej mierze będzie to wynikało z podjętych przeze mnie decyzji. Sam wybrałem taką drogę. Mam jednak nadzieję, że nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa i zagram na szczeblu centralnym.

Wiadomo, że tak. Całe życie poświęciłem tylko piłce, choć po takich zawirowaniach i nieprzyjemnych sytuacjach pojawiają się w głowie pomysły, żeby dać sobie spokój z dalszym graniem. Jednak nie widzę siebie poza piłką. Póki mogę się w tym odnaleźć, będę walczył, żeby się jeszcze podnieść.

W drodze do sukcesu zawsze najważniejsza jest ciężka praca - w każdym zawodzie, w każdej pracy. Jeżeli chcesz coś osiągnąć i być w czymś najlepszy, musisz dawać z siebie wszystko. Zawsze można jednak dać z siebie więcej i na pewno było też tak w moim przypadku.. Powinienem dać z siebie więcej, co na pewno by zaowocowało. Nie znaczy to jednak, że siedziałem i nic nie robiłem. Myślę, że cały czas trzeba nad sobą pracować i walczyć o powrót na właściwe tory, a przy odrobinie szczęścia wszystko jest możliwe.

To prawda, zaraz po moim transferze doszło do dość szczęśliwej z mojej perspektywy sytuacji. W pierwszą sobotę po przyjściu do Berlina graliśmy sparing na własnym boisku. Zbiórka została zaplanowana na 9:30, spotkanie miało się odbyć o 11. Wieczorem nastawiłem budzik, ale rano nie zadzwonił, bo rozładował mi się telefon. Spojrzałem na zegarek i okazało się, że jest kilka minut po godzinie 10. Pomyślałem sobie, że ładnie zaczynam i zaraz mnie pogonią. Na całe szczęście z akademii do szatni wystarczyło w zasadzie jedynie zejść po schodach. Wchodzę do szatni, wszyscy przebrani i gotowi na rozgrzewkę, tylko się dziwnie na mnie spojrzeli. Na szczęście trener i drużyna podeszli do tego z życzliwością, wiedzieli, że to dla mnie pierwsze dni i mało rozumiem, Pomyśleli, że nie skojarzyłem, o której jest zbiórka, ale prawda była inna.

Według mnie popełniliśmy kilka błędów związanych z planowaniem kariery, jak naleganie na powrót do Polski. W Niemczech nikt nie kazał nam wyjeżdżać, wciąż mieliśmy ważne kontrakty i Hertha chciała nas zatrzymać. Byliśmy młodzi i chyba nie do końca słuchaliśmy tego, co powinniśmy robić, bujaliśmy w obłokach, bardzo dużo sobie wyobrażaliśmy, czasem nie chciało nam się czegoś robić… Teraz możemy jedynie żałować i mieć pretensje głównie do siebie. Każdy jest mądry po fakcie. Na pewno też potrzeba trochę szczęścia, a nam może go zabrakło.

Niekoniecznie sodówka. Po przyjeździe do Berlina musieliśmy się skupić na nauce języka i na treningu. Nie zawsze jednak chciało nam się uczyć, a to na pewno bardzo ułatwiłoby sprawę. Wiadomo, potrafiłem się dogadać, ale to za mało. To też rada dla tych, którzy wyjeżdżają obecnie. Podczas treningów prezentowałem się dobrze, trenerzy byli ze mnie zadowoleni, miałem ważny kontrakt, ale wtedy wyśniłem sobie powrót do Polski i udało mi się do niego doprowadzić.

Faktycznie, z mojego rocznika w Herthcie nie przebił się właściwie nikt. Część kolegów gra jeszcze na poziomie drugiej lub trzeciej Bundesligi. Z tamtego zespołów w Berlinie pozostało tylko dwóch zawodników - co ciekawe, także lewych obrońców - którzy są młodsi ode mnie, to Jordan Torunarigha (choć on występuje teraz głównie na środku defensywy) i Maximilian Mittelstädt. Obaj są w pierwszym zespole i w miarę regularnie dostają szanse. Jeszcze lepiej radzą sobie moi koledzy z młodzieżowej reprezentacji, jak Karol Linetty i Mariusz Stępiński, bo obaj występują w Serie A i są pod obserwacją selekcjonera Adama Nawałki. Reszta z nich też radzi sobie w większości bardzo dobrze i reprezentuje barwy między innymi klubów LOTTO Ekstraklasy. 

To prawda, w rozgrywkach Bundesligi do lat dziewiętnastu mierzyłem się z kilkoma ciekawymi zawodnikami, którzy znajdują się teraz na poziomie Bundesligi. Pamiętam jeden z moich pierwszych meczów, w którym mierzyłem się z Wolfsburgiem. Ale ciężko byłoby go nie zapamiętać skoro rywal zlał nas 0-6. Jak się później okazało, graliśmy z najlepszą drużyną ówczesnego sezonu młodzieżowej Bundesligi. Grali tam tacy zawodnicy, jak: Julian Brandt, Maximilian Arnold, Federico Palacios Martínez czy Jung-Bin Park. Każdy z nich ma na swoim koncie występy w seniorskiej Bundeslidze, a dwóch pierwszych nawet w reprezentacji Niemiec, ale już wtedy mieli w sobie to coś. Odebranie im piłki było naprawdę trudnym zadaniem, byli bardzo szybcy i bardzo dobrze kontrolowali futbolówkę. Takie spotkanie potrafi utkwić w pamięci.

Rzeczywiście grałem bardzo mało, dlatego po zakończeniu wypożyczenia w Berlinie nie było już żadnych rozmów na temat pozostania. Zostałem w Ząbkach, bo tam chciano mnie zatrzymać na dłużej, chociaż już wtedy odezwał się do mnie Znicz. Ja jednak wolałem poczekać i być o ligę wyżej. W związku z rozpoczęciem nowego sezonu, okresu przygotowawczego miałem spore nadzieje. Później jednak Dolcan się rozpadł i wtedy trafiłem do Pruszkowa.

Zobaczyłem, jak wygląda praca z zawodnikiem w jednej z najsilniejszych lig Europy i jednej z lepszych akademii w Niemczech. Nie potrafię wybrać tej najważniejszej rzeczy, bo było tego naprawdę sporo. Dla mnie to świetne przeżycie, którego nikt mi nie zabierze, a przecież niewielu ma okazję zobaczenia tego. Słowami nie jestem w stanie oddać tego, czego tam doświadczyłem, z jakimi ludźmi mogłem współpracować i na jakich zasadach. Tylko temu można byłoby poświęcić odrębny wywiad.

Znajduje się ona zaraz obok Olympiastadion, czyli stadionu, na którym gra pierwszy zespół Herthy. Dla zawodników spoza Berlina przeznaczony jest akademik, w którym każdy piłkarz ma swój własny pokój oraz łazienkę dzieloną z kolegą. W moim przypadku posiadałem ją wspólnie z Grackiem [Gracjanem Horoszkiewiczem - przyp. red.]. W obiekcie jest ogromna jadalnia dla piłkarzy, których wówczas mieszkało tam siedmiu (reszta pochodziła z Berlina i okolic), ale miała takie rozmiary, bo od czasu do czasu przed wyjazdami jadł tam pierwszy zespół albo inne grupy wiekowe Herthy. Rządziła tam Regina, która codziennie gotowała obiady i kolacje, śniadania musieliśmy przygotować sami. Nie był to jednak żaden problem, bo mąż Reginy, Harry, odpowiadał za uzupełnianie spiżarni i faktycznie zawsze była pełna. Mieliśmy świeże pieczywo, napoje, serki, owsianki, owoce i inne dobroci. Przypominało to mały market. W akademii mieszkali świetni ludzie, zawsze nam pomagali, byli jak rodzina zastępcza.

Pod akademią znajdowały się szatnie drużyn juniorskich do lat siedemnastu i dziewiętnastu, pierwszego zespołu i rezerw. Na korytarzach często spotykało się piłkarzy z pierwszej drużyny, którzy przybijali piątki, zapytali jak leci i zachowywali się całkowicie normalnie pomimo gry w Bundeslidze. Obok szatni znajdował się pokój odnowy biologicznej, gdzie zawsze można było liczyć na pomoc fizjoterapeuty czy kąpiel w wodzie z lodem. W pobliżu szatni umieszczono również siłownię, na którą można pójść przed lub po treningu. Zawsze należało przejść kawałek na trening, ale tutaj wiele zależało od tego, na którym z nich zorganizowano trening, bo wszystkich było czternaście. Zaraz po zejściu zespołu na boisko wkraczali ludzie, którzy je podlewali i wykonywali niezbędne zabiegi, a niewątpliwie znali się na rzeczy.

Plan dnia w pełni podporządkowano pod rozwijanie umiejętności piłkarskich, ale przecież właśnie po to tam pojechałem. Rano jedliśmy pierwszy posiłek, po którym schodziliśmy na 10 rano na trening. Pierwsze zajęcia były zazwyczaj indywidualne na siłowni lub na boisku z zespołem rezerw. Jeśli chodzi o ćwiczenia indywidualne na boisku, to były one nastawione na rozwój techniki: strzały, dośrodkowania, różne formy podań, drybling, czasem szybkość lub siatkonoga. W tej ostatniej nigdy nie mieliśmy szans z trenerami, wielu z nich grało niegdyś na wysokim poziomie w Bundeslidze. Zresztą Pal Dardai prowadzi dzisiaj pierwszą drużynę Herthy. Na siłowni wykonywaliśmy przede wszystkim ćwiczenia wzmacniające. Na tych zajęciach czasem byłem sam, czasem ze mną przychodziło dziesięciu innych chłopaków. Każdy, kto miał wolny czas albo zakończył naukę, szedł na takie zajęcia. Później obiad, chwila odpoczynku i około godziny 17 drugi trening - już ten właściwy, z zespołem. Po zajęciach kolejny posiłek, rozmowa z rodziną przez telefon i sen. Może wydawać się to monotonne, ale każdy dzień przynosił nowe wrażenia i wyzwania.

W akademii było jedno ciekawe pomieszczenie, gdzie znajdowało się około 30 rowerów i kaski na głowę. Czasami w ramach treningu pomeczowego każdy brał jeden rower, kask i jechaliśmy na przejażdżkę po Berlinie i okolicznym lesie. To dla mnie interesujący trening, bo nie spotkałem się z czymś takim w Polsce. Na jednym z takich wyjazdów trafiliśmy na stromy zjazd w dół, reakcje niektórych zawodników - szczególnie z Afryki - były niezapomniane. Zaczęli strasznie panikować, nie chcieli dalej jechać, zawracali, prawie się popłakali ze strachu, a reszta zespołu niemal płakała ze śmiechu. Zawsze dawali nam dużo radości, ale takie są szatnie piłkarskie - dużo żartów i szydery. Oni cały czas robili coś śmiesznego, nie dało się wejść do szatni w nowym ciuchu lub fryzurze i nie usłyszeć kąśliwej uwagi lub żartu na ten temat.

Dokładnie, przepaść. W Berlinie znalazłem się w raju. Baza treningowa miała 14 boisk, o które codziennie ktoś dbał, siłownie, baseny, odnowa biologiczna, akademia z odpowiednim żywieniem, indywidualne treningi na siłowni i na boisku… Tam było dosłownie wszystko. Pod tym względem na pewno mocno zjechałem w dół, bo gdzie w Polsce są takie warunki? W Polsce mam jednak rodzinę, co w pewien sposób rekompensuje mi tę różnicę. Byłem jeszcze młody i miałem chyba troszkę inne podejście do tego wszystkiego. Wydawało mi się, że dam sobie radę i wszystko będzie okej. Teraz każdy jest mądry po szkodzie i mówi, czemu tak, a nie inaczej. Wtedy jednak nikt się nie spodziewał, że tak się to skończy. Zrobiłem takie ruchy i już nic tego nie zmieni. Trzeba iść dalej. 

Pewnego dnia na sparing z pierwszym zespołem Herthy przyjechała Wisła Kraków. Dobrze się nimi zajęto, otrzymali posiłek w akademii, mieli chwilę na odpoczynek i mecz towarzyski na bocznym boisku - Amateurstadion. Na co dzień występuje tam zespół rezerw i drużyna do lat dziewiętnastu, ale zawodnicy Wisły po wejściu na murawę łapali się za głowę, robili zdjęcia i nie dowierzali. Słyszałem jedynie: „U nas nigdy nie było takiego dywanu”, a przecież w Berlinie tak wygląda każde z czternastu boisk.

Szczerze mówiąc, to nie mam pojęcia, jakie warunki ma Wisła Kraków. Jednak mówimy o utytułowanym klubie z Ekstraklasy, więc muszą prezentować wysoki poziom. Dla mnie wejście do podobnej drużyny to obecnie marzenie, ale wierzę, że to marzenie do zrealizowania.