Szymon Walczak: Nawet w III lidze wierzyłem, że odniosę sukces

 

- Tak, ale wydaje mi się, że do osiągnięcia sukcesu w jakimkolwiek sporcie, trzeba mieć przynajmniej odrobinę szczęścia. Naturalnie samo szczęście nie wystarcza, potrzeba również: woli walki, umiejętności i hektolitrów potu wylanego na treningach.

 

 

- Nie, zawsze w moim życiu obecna była myśl, która mówiła mi, że osiągnę sukces. To nie mogło się nie powieść, bo jest zakorzenione gdzieś głęboko z tyłu mojej głowy. Myślę, że to dawało mi siłę do walki na treningach.

 

 

- Pierwszym powodem jest na pewno to, że byłem obserwowany przez Köln na turnieju eliminacyjnym do Mistrzostw Europy. Drugim powodem są agenci, którzy wykonali kawał dobrej roboty i bardzo mi pomogli. Trzeci powód, to ciężka praca na treningach i poza nimi oraz wielka chęć do osiągnięcia wielu sukcesów w piłce na arenie międzynarodowej.

 

 

- Kolonia zaoferowała mi najlepsze warunki do rozwoju. Po sześciu dniach wróciłem do Norwegii z gotowym do podpisania kontraktem. To dało mi do zrozumienia, że naprawdę im na mnie zależy. Dania i Anglia były wcześniej, a ja chciałem jeszcze zostać w Norwegii i zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja.

 

 

- Całą rodziną wyemigrowaliśmy za tatą, który pracował w Norwegii. Na pewno początki, czyli brak znajomości języka i brak kumpli dla jedenastoletniego chłopca, były trudne, ale Norwegia przyjęła mnie z otwartymi rękoma. W dniu dzisiejszym bardzo ciężko będzie mi zostawić wszystkich przyjaciół, lecz tak jak wcześniej wspomniałem, piłka nożna jest moim życiem i chcę osiągać w tej dyscyplinie sportowej wielkie sukcesy.

 

 

- To zasługa mojego brata, który wysłał do trenera Roberta Wójcika filmik i parę informacji o mnie. Trener miał nosa, dał mi szansę i teraz jestem w tej dużej rodzinie, bardzo dobrych i uzdolnionych chłopaków. Kiedy brat do mnie zadzwonił i powiedział, że selekcjoner o mnie pyta, to najpierw przyjąłem to jak żart. Dopiero po powrocie do domu zrozumiałem, że to się dzieje naprawdę. Teraz cieszę się, że mogę być częścią tej wielkiej rodziny.

 

 

- Każdy z tych piłkarzy ma ogromne umiejętności i każdy może zrobić karierę na poziomie międzynarodowym. Jak na razie to Kownacki i Walski grają w T-Mobile Ekstraklasie i miejmy nadzieję, że w najwyższej lidze będzie występowała coraz większa ilość młodych piłkarzy. Wielu z tych chłopaków potrzebuję tylko trochę czasu i doświadczenia, by wskoczyć na poziom polskiej ligi.

 

 

- Tak, od razu po przyjeździe z Polski miałem ofertę z norweskiej reprezentacji. Jestem Polakiem z krwi i kości, cała rodzina ma gęsią skórkę, kiedy jestem na boisku i śpiewam hymn. Chcę osiągać sukcesy na poziomie reprezentacji i chcę robić to w barwach Polski.

 

 

- Tak chciał los. Zadebiutowałem grając przeciwko rówieśnikom z Norwegii. Co prawda, podchodzę do tych spotkań trochę inaczej, ze względu na czas, który spędziłem w Norwegii, ale swój debiut i te ostatnie spotkanie eliminacyjne wspominam bardzo dobrze. Pierwsze wygraliśmy 3-0, a drugie 2-1.

 

 

- Tak, znam prawie wszystkich norweskich reprezentantów z rocznika 1997. Z Bårdem Finne grałem mecz w półfinale pucharu Norwegii, kiedy występował jeszcze w Brann Bergen. To bardzo dobry zawodnik i dobry człowiek poza boiskiem.

 

 

- Z Turcją zagraliśmy fantastyczny mecz, należało nam się zwycięstwo. Przeciwnicy są na pewno bardzo dobrą drużyną, ale uważam, że mieli po prostu dużo szczęścia w rzutach karnych. Ja niestety nie mogłem wystąpić w tym spotkaniu ze względu na żółte kartki. W pierwszym meczu z Grekami zagrał inny zawodnik i w rezultacie wystąpiłem tylko w pojedynku z Norwegią. Kolejnym w mojej karierze reprezentacyjnej.

 

 

- Mocno pracuję nad tym, by być właśnie takim typem stopera, który nie tylko potrafi odebrać piłkę, ale może się też popisać dobrym i celnym podaniem. Moimi idolami są Rio Ferdinand i Nemanja Vidić. Rio pod względem ustawienia się na boisku i umiejętności utrzymania spokoju wśród zawodników jest najlepszym obrońcą na świecie, a Nemanja to prawdziwy wariat, który wsadza głowę tam, gdzie wszyscy inni boją się wsadzić nogę. Ja chcę być tą mieszanką wybuchową, mieć w moim stylu gry trochę Rio i trochę Vidicia. Oczywiście nie mam zamiaru zapominać o własnych umiejętnościach i predyspozycjach.

 

 

- Dwa razy. Ten pierwszy był jeszcze jak miałem jakieś dziewięć, dziesięć lat. Pamiętam, że poślizgnąłem się i nie dokopałem do bramki. (śmiech)

 

 

- Tak, ja na pewno bym chciał podejść do jedenastki. No, ale cóż… Teraz jest juz za późno i nie ma się co nad tym zastanawiać. Tak samo jak Michał Borecki, czy później Oktawian Skrzecz, mógłbym tej szansy nie wykorzystać.

 

 

- To wynika z faktu wielkiej chęci powrotu Polski na należne jej miejsce w świecie piłki nożnej. Jesteśmy bardzo zmotywowani, by osiągać sukcesy, jakie niewiele osób w Polsce pamięta.

 

 

- Z Fyllingsdalen wygraliśmy Puchar Norwegii U-19. W finale pokonaliśmy wielki Rosenborg z Trondheim. Mimo, że po 12 minutach gry przegrywaliśmy już 0-2, to w przerwie wyciągnęliśmy wnioski i udało nam się ostatecznie doprowadzić do rezultatu 3-2. Zamiast pogromu, którego wszyscy się spodziewali, sprawiliśmy niemałą sensację. Natomiast drugi raz miał miejsce w lecie 2013 roku, kiedy byłem wypożyczony do drużyny Haugesund i tam po karnych wygraliśmy z Lillestrøm w finale Get Cup. Osobiście uwielbiam wykonywać rzuty karne, więc podszedłem do jego wykonania i nie mogłem nie wykorzystać szansy. 

 

 

- Żaden klub z Norwegii nie był mną zainteresowany. Miałem tylko oferty z zagranicy.