65-letni szkoleniowiec przejął tymczasowo opiekę nad drużyną narodową po zakończeniu EURO 2020 i odejściu Andrija Szewczenki.
Docelowo powierzono mu misję dokończenia eliminacji Mistrzostw Świata. Te Ukraina zakończyła w ostatecznym rozrachunku na drugim miejscu w tabeli za plecami Francji, co oznaczało wzięcie udziału w barażach o awans na mundial.
W tej sytuacji przedstawiciele tamtejszego futbolu mianowali Ołeksandra Petrakowa pełnoprawnym selekcjonerem aż do zakończenia katarskiego turnieju, wyrażając w ten sposób nadzieję na to, że wywalczy on z kadrą bilet na największą piłkarską imprezę globu.
W międzyczasie Ukraina została napadnięta przez Rosję, co doprowadziło do dramatu wielu milionów ludzi oraz postawienia pod dużym znakiem zapytania udziału reprezentacji w play-offach.
FIFA oraz UEFA podjęły wspólną decyzję o opóźnieniu momentu rozegrania spotkań barażowych. Dzięki czemu drużyna Ukrainy mogła w nieznacznie lepszym położeniu przygotować się do decydujących starć. Niestety te nie przyniosły szczęśliwego finału, podobnie późniejsza rywalizacja w drugiej dywizji Ligi Narodów.
W efekcie w strukturach tamtejszego futbolu zdecydowano się nie przedłużać wygasającego kontraktu Petrakowa, by powierzyć zespół narodowy w ręce legendarnego Serhija Rebrowa.
Igor Burbas przekonuje, że 48-latek jest już właściwie dogadany z rodzimym związkiem i jedyną kością niezgody pozostaje moment, w którym miałby formalnie przejąć stery nad reprezentacją Ukrainy.
Najkorzystniejszy wariant zakłada rozpoczęcie przez niego pracy w marcu, a ten mniej optymistyczny dopiero w czerwcu, kiedy to dobiegłaby końca jego umowa zawarta z Al-Ain.
Do tego czasu „Żółto-Niebiescy” byliby oficjalnie prowadzeni przez jego asystentów w meczu eliminacji EURO 2024 przeciwko Anglii. W dalszej kolejności naszego wschodniego sąsiada czekają jeszcze starcia z Macedonią Północną, Maltą oraz Włochami.
Rebrow należy do grona legendarnych ukraiński piłkarzy i może poszczycić się wywalczeniem aż jedenastu mistrzostw kraju. Dziewięć z nich zdobył w charakterze zawodnika i dwa już jako trener Dynama Kijów.
W trakcie czynnej kariery było mu dane bronić jeszcze barw Szachtara Donieck, Tottenhamu, Fenerbahçe, West Hamu United i Rubina Kazań. Najważniejszych trofeów klubowych nie udało mu się zdobyć tylko w Anglii. Z kolei w charakterze szkoleniowca świętował triumfy w każdym miejscu pracy.
Poza wspomnianym Dynamem Kijów sięgał po mistrzostwo Węgier z Ferencvárosem (trzykrotnie) oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich z Al-Ain (raz).