KANACH: Nikt nie postawi na mnie za ładny uśmiech

Radosław Kanach: Staram się podpatrywać ciekawych zachowań od najlepszych piłkarzy występujących na mojej pozycji. Mam tu na myśli Andrésa Iniestę i Sergio Busquetsa oraz niegrającego już Stevena Gerrarda.

Zdecydowanie Gerrard. Od dziecka kibicuję Liverpoolowi i regularnie śledzę ich poczynania, a Steven to mój idol i na jego występach się wychowywałem.

Nie do końca rozumiem.

Już kojarzę... Chodzi pewnie o Sławka Szeligę?

Dzieliliśmy szatnię przez jeden sezon. Sławek był i nadal jest świetnym zawodnikiem. Swoje w futbolu osiągnął, a ja wchodząc do dorosłej piłki, bardzo wiele się od niego nauczyłem.

Kiedy wchodzi do szatni ktoś z takimi osiągnięciami, to patrzysz na niego, jak na gwiazdę. Z perspektywy czasu inaczej postrzega się jednak pewne sytuacje. Nie zmienia to faktu, że Sławek jest postacią godną naśladowania.

Od samego początku świetnie się dogadywaliśmy, a dobra atmosfera w szatni sprzyjała tej sytuacji. Bez względu na wiek wszyscy trzymaliśmy się razem.

Sam podjąłem tę decyzję. Oczywiście zamieniliśmy wcześniej kilka zdań, jednak ostateczne zdanie należało do mnie.

Wykazywali spore zainteresowanie moją osobą, co na pewno mi zaimponowało. Ponadto od razu otrzymałem możliwość trenowania z pierwszym zespołem. Inne kluby mi tego nie gwarantowały, a ja chciałem się rozwijać.

Myślę, że trener Zieliński mimo wszystko mi zaufał i dał możliwość pokazania się szerszej publiczności. To dzięki niemu zagrałem kilka meczów w Ekstraklasie. Być może gdyby wówczas został w klubie, miałbym na liczniku więcej spotkań.

Mam nadzieję, że jeszcze dostanę swoją szansę, i pokażę, na co mnie stać. Prawda jest taka, że na wszystko trzeba sobie zapracować, bo nikt za ładny uśmiech na mnie nie postawi.

Od zawsze dawałem z siebie wszystko. Lepiej robić niż, mówić i przesadnie się przechwalać.

Z nauką nie miałem większych problemów, ale to duża zasług mojej mamy, która jest nauczycielką matematyki. Dzięki jej pomocy mogłem osiągać dobre wyniki w szkole.

W pewnym stopniu tak, ale myślę, że bardziej wynikało to z mojej ambicji i chęci pokazania, że nawet bez nacisków mamy, mogę być dobry w danej dziedzinie.

Od zawsze mnie ciągnęło do futbolu. Zresztą muszę mieć to w genach, ponieważ tata również grał w piłkę i to chyba on zaszczepił we mnie miłość do tego sportu.

Kiedy zdecydowałem się na Stal, patrzyłem na swój rozwój. Poza tym ważnym aspektem w tej sprawie była osoba trenera Marcina Wołowca, który tam pracował i mocno nalegał na to, abym dołączył do jego zespołu. Jeśli chodzi o tatę, to on chciał jak najlepiej dla mnie, a to, że grał w innym zespole, niewiele znaczy, bo z tego, co wiem, to nie był jakoś szczególnie związany z Resovią.

Wyciągnął mnie z lokalnego klubu do Stali Rzeszów. Tam również dzięki niemu szybko przechodziłem kolejne szczeble drużyn młodzieżowych, aż trafiłem do pierwszego zespołu. To właśnie on przygotował mnie do dorosłej piłki i czuwał, abym szybko do niej przywyknął. To między innymi dlatego jestem tu, gdzie jestem, a za jakiś czas mam nadzieję iść jeszcze wyżej.

 Kiedyś rzeczywiście sporo w nie grałem, ale w ostatnim czasie dałem sobie z tym spokój i czas spędzam w nieco inny sposób.

Zdecydowanie bardziej wolę przeczytać dobrą książkę.

Przede wszystkim biografię znanych sportowców oraz książki motywacyjne. Ponadto pozycje z głębszym przesłaniem, jak "Alchemik", "Siddhartha" lub "Szczęście czy fart".

Każdy ma jakieś swoje zainteresowanie i zajęcie, którym lubi się poświęcać. Ja jestem zwolennikiem kreatywnego spędzania wolnego czasu. Dzięki temu można rozwijać się na wielu płaszczyznach.