DANIEL SIKORSKI: Cóż, stałem się legendą...

Cóż: stałem się legendą. Zawsze wywoływało to uśmiech na mojej twarzy.

W dzisiejszych czasach trzeba mieć do siebie dystans. Szczególnie jako sportowiec lub osoba publiczna. Wbrew pozorom wielu kibiców kontaktowało się wówczas ze mną. Dodawali otuchy i mówili, abym się nie przejmował.

Pierwszy rok był dla mnie stosunkowo udany. Później podjąłem jednak kilka złych decyzji, które są niestety nieodłącznym elementem kariery. To jednak wiele mnie nauczyło i przede wszystkim wzmocniło.

Muszę przyznać, że nie prowadzę jakiegoś wewnętrznego rankingu. Nie ukrywam, że w Polonii miałem nieudany sezon. Do tego zabrakło wsparcia w trudnych chwilach.

Pan Wojciechowski swoją drogą. Jego celem było osiągnąć sukces i to w jak najkrótszym czasie. Brakowało wyników, a ze mnie zrobiono trochę kozła ofiarnego. Piłka nożna bywa twarda.

Do Wisły trafiłem w niekorzystnym momencie. Klub miał wtedy problemy finansowe. Na domiar złego po kilku kolejkach do dymisji podał się trener. To nie było dla mnie zbyt korzystne, ponieważ właśnie Michał Probierz sprowadził mnie do Krakowa.

Miałem w tamtym czasie kilka niewykorzystanych szans, za które później mnie rozliczano. Takie jest życie napastnika. Jak strzela bramki, kochają go; jeśli zawodzi — spadaj do szafy. Biorę jednak te wszystkie sytuacje na klatę. Nie było zbyt wiele czasu na cierpliwość, klub był w trudnym momencie, dlatego nie zamierzam nikogo obwiniać.

Nie zamierzam teraz grzebać w trupach, bo to nie moja rola. Cieszy mnie fakt, że miałem okazję poznać wiele wspaniałych osób. Jeżeli chodzi natomiast o samą Wisłę, moim zdaniem to wielki klub, który zasługuje na grę o najwyższe cele. Wtedy może i było nas na to stać, ale jakości nie potrafiliśmy przenieść na dzień meczowy.

Kogokolwiek byś spytał, myślę, że każdy się z tym zgodzi. Nie było jednak takiego momentu, w którym mógłbym się poddać. Niezależnie od warunków zawsze dawałem z siebie wszystko. Dodatkowo pracowałem po treningach, bo właśnie tego nauczyli mnie w  Niemczech — nigdy nie dawać za wygraną i walczyć o siebie.

Każdy popełnia błędy. Tak to już z nami jest. Warto jednak zadać sobie pytanie, czy się uczysz i powstaniesz z kolan. Ja nie widziałem możliwości, aby odpuścić i porzucić lata swojej ciężkiej pracy.

Doznawałem ich w niekorzystnym czasie. Do tego przyplątało się parę mniejszych urazów. Patrząc jednak z perspektywy czasu, one mnie wzmocniły.

Na szczęście zawsze była ze mną rodzina i w każdej trudnej chwili mogłem liczyć na wsparcie z ich strony. Jeszcze za czasów, kiedy występowałem w Krakowie, urodziła mi się córka. To dodało mi dużo siły.

Oczywiście, że tak. Jesteśmy w stałym kontakcie. Jeśli tylko może, zjawia się na meczu. Jest moim największym i najważniejszym krytykiem. Grał parę dobrych lat w piłkę i zna realia.

Prawdę mówiąc, każdy gol zdobyty na polskich stadionach miał ogromną wagę. Poza tym każda bramka cieszy.

Jestem w stałym kontakcie z Davidem Alabą. Poza tym myślę, że gdybym odwiedził tamte rejony, zapewne przywitaliby mnie koledzy z tamtych czasów.

Tak się wzajemnie nazywamy.

On przyszedł do Bayernu jako nastolatek. Opiekowałem się nim przez jakiś czas.

Jeden z najlepszych na jego pozycji.

Będąc piłkarzem, ciężko cokolwiek planować. Na ten moment jestem zdecydowany, aby pozostać tu na kolejne miesiące i potwierdzić dobrą formę z poprzedniego sezonu. Później zobaczymy, co dalej. Moje stałe miejsce zamieszkania jest w Warszawie i, kto wie, może jeszcze kiedyś pojawię się na polskich murawach.