Urodzony w Zairze (obecnie Demokratyczna Republika Konga) prawy defensor zakończył profesjonalną karierę blisko trzy lata temu. W 2017 roku odszedł z belgijskiego hegemona i choć początkowo już wtedy zdecydował się zawiesić buty na kołku, ostatecznie jeszcze przez sezon pograł w TP Mazembe w ojczyźnie swoich przodków.
Vanden Borre z Anderlechtem, którego jest wychowankiem, związał się ponownie we wrześniu ubiegłego roku. Piłkarz przez ostatnie miesiące trenował indywidualnie, zrzucił w tym czasie aż 18 kilogramów, ale jego plany powrotu na boisko pokrzyżowała kontuzja mięśniowa, którą doznał w towarzyskim meczu „Paars-wit”.
- Każdy, kto jest bez regularnej gry od ponad trzech lat, będzie potrzebował około półtora roku, aby wrócić na zbliżony poziom - przyznał lekarz sportowy Chris Goossens w rozmowie z „Het Nieuwsblad”. - Tę kondycję musisz odbudowywać bardzo stopniowo. Nie możesz od razu rozpocząć treningów z zespołem z najwyższej klasy rozgrywkowej. Ich intensywność jest zbyt duża.
Choć kibice Anderlechtu liczyli na powrót swojego ulubieńca do ich drużyny, ostatecznie Vanden Borre nie zagra ponownie dla 34-krotnego mistrza Belgii. Klub ze względów na problemy finansowe spowodowane koronawirusem musi ciąć swoje wydatki i nie zdecydował się przedłużyć z zawodnikiem wygasającej umowy.
- Tak naprawdę powinieneś popracować z takim zawodnikiem znacznie dłużej. Anderlecht próbował tego, ale w przypadku gier zespołowych nie jest to takie łatwe - dodał.
Goossens uważa, że jest jednak zbyt wcześnie, by całkowicie wykluczyć powrót Belga na boisko:
- Vanden Borre dysponuje takimi umiejętnościami, że jeśli jakiś klub okaże mu nieco więcej cierpliwości i zdecyduje się kontynuować z nim pracę indywidualną, to wszystko jest możliwe. Sam piłkarz przede wszystkim musi mieć na tyle mocną psychikę i wolę walki o swój powrót do gry, by nadal przestrzegać indywidualnego programu treningowego. Inne zespoły mogą już wkrótce mocno skorzystać na tym, co wypracował przez te osiem miesięcy w Anderlechcie.
32-latek ma na swoim koncie sześć mistrzostw Belgii oraz jeden krajowy superpuchar. Podczas swojej kariery wystąpił w sumie 28 razy w reprezentacji „Czerwonych Diabłów”.