Oto nasza ósemka największych strzeleckich nieporozumień minionego półrocza.
8. ALFREð FINNBOGASON (Real Sociedad San Sebastian)
14 meczów, 0 bramek, 0 asyst (najlepszy sezon - Eredivisie 2013/2014 - 31 meczów, 29 bramek, 10 asyst)
Islandczyk przychodził do San Sebastian opromieniony zdobyciem tytułu króla strzelców Eredivisie. W bodaj najlepszym piłkarsko wieku była to naturalna kolej rzeczy - przeprowadzka do lepszej ligi, do klubu grającego jeszcze rok wcześniej w Champions League. I co? I Finnbogasson się zaciął. Ani raz nie udało mu się pokonać bramkarza rywali w La Liga. Miał szczęście, że do klubu przyszedł David Moyes, bo trener Jagoba Arrasate stracił do niego cierpliwość i przestał stawiać na Islandczyka. Niestety, za Szkota wcale nie szło Finnbogassonowi lepiej i znów coraz częściej ląduje na ławce. W ostatnich trzech kolejkach nie wybiegał już w podstawowej jedenastce.
7. ROBERTO SOLDADO (Tottenham Hotspur FC)
14 meczów, 1 bramka, 1 asysta (najlepszy sezon - Primera Division 2012/2013 - 35 meczów, 24 bramki, 4 asysty)
W zasadzie wydawało się, że Soldado podąży wytyczonym już szlakiem. Często „nowi” w Premier League muszą zaliczyć sezon przejściowy i dopiero w drugim sezonie pokazują, na co ich stać. Z Hiszpanem jest inaczej - on zawodzi nieustannie. Broniący go twierdzą, że bardzo dużo daje zespołowi w środkowej strefie, że znacznie poprawił grę w defensywie. Tylko że zespół grający o Top Four nie może stawiać na snajpera, który walczy i się stara. Nie może na ławce pozostawiać znacznie lepiej dysponowanego Harry’ego Kane’a.
6. RODRIGO PALACIO (Inter Mediolan)
17 meczów, 2 bramki, 4 asysty (najlepszy sezon - Serie A 2011/2012 - 32 mecze, 19 bramek, 7 asyst)
Szczęściem Interu jest, że Palacio w strzelaniu skutecznie wyręcza Marco Icardi. „Nerazzurri” muszą się jednak liczyć z odejściem tego lepiej strzelającego Argentyńczyka. Wtedy ciężar zdobywania goli prawdopodobnie znów spadnie na barki Palacio, który swoją skuteczność zgubił przez wakacje. W ubiegłym sezonie ligowym siedemnastokrotnie pokonywał golkiperów rywali, obecnie zrobił to ledwie dwa razy.
5. LUIS SUÁREZ (FC Barcelona)
11 meczów, 2 bramki, 7 asyst (najlepszy sezon - Premier League 2013/2014 - 33 mecze, 31 bramek, 21 asyst)
Suáreza ratuje to, że sporo asystuje. Ale to na pewno nie jest wzmocnienie ataku, na jakie liczono w stolicy Katalonii. Choćby ogrom plotek na temat rychłego powrotu Urugwajczyka na Wyspy niech świadczy o tym, że w Barcelonie nie są z niego do końca zadowoleni. W porównaniu do poprzedniego sezonu, gdzie po 11 spotkaniach miał już na koncie 17 bramek i 8 asyst. A przecież zmienił zespół na lepszy, grający w lidze z kilkunastoma znacznie słabszymi rywalami, w której dysproporcja sił jest nader widoczna. Teoretycznie powinien więc mieć jeszcze łatwiej.
4. CIRO IMMOBILE (Borussia Dortmund)
13 meczów, 3 bramki, 1 asysta (najlepszy sezon - Serie A 2013/2014 - 33 mecze, 22 bramki, 3 asysty)
Immobile miał zapełnić lukę po Lewandowskim, ale średnio mu to na razie wychodzi. Robert po 13 meczach poprzedniego sezonu miał na koncie już dziewięć ligowych goli, a więc trzy razy więcej niż Immobile. I aż o cztery asysty więcej. Może to efekt rozczarowania Włocha mundialem, na którym jego reprezentacja odpadła już po fazie grupowej, a sam Immobile rozegrał 88 minut? Hans-Joachim Watzke twierdził zaraz po mistrzostwach świata, że jego nowy snajper szybko o tym zapomni i że po przyjeździe do Dortmundu szybko zacznie regularne strzelanie. Chyba jednak nie zapomniał.
3. STEFAN KIEßLING (Bayer Leverkusen)
17 meczów, 3 bramki, 2 asysty (najlepszy sezon - Bundesliga 2012/2013 - 34 mecze, 25 bramek, 10 asyst)
Leverkusen zajmuje 3. miejsce w lidze, może spokojnie myśleć o kolejnym sezonie w Champions League, a jednak na tym diamencie jest skaza. Stefan Kießling zapomniał, jak się strzela. I choć akcenty w ataku rozkładają się teraz w Bayerze bardziej równomiernie, to trener Roger Schmidt z pewnością wolałby mieć Niemca w jego topowej dyspozycji. Co ciekawe, Kießling od trzech lat z każdym sezonem oddaje mniej strzałów na bramkę rywali. Przeciwnicy w Bundeslidze lepiej wiedzą, jak go kryć? A może po prostu „skończył się”?
2. RADAMEL FALCAO (Manchester United FC)
13 meczów, 3 bramki, 3 asysty (najlepszy sezon - Primera Division 2012/2013 - 34 mecze, 28 bramek, 1 asysta)
Jeden z dwóch najgłośniejszych przykładów, bo akurat od skuteczności zależy jego przyszłość. Jeśli nagle nie przypomni sobie, jak to było strzelać po 20 i więcej goli co sezon, Manchester może nie zdecydować się na jego wykupienie. 43,5 miliona funtów za napastnika, który zdobywa trzy ligowe gole w pół roku? My byśmy nie zapłacili.
1. MARIO BALOTELLI (Liverpool FC)
12 meczów, 0 bramek, 0 asyst (najlepszy sezon - Serie A 2013/2014 - 30 meczów, 14 bramek, 6 asyst)
No i król królów wśród niewypałów. Brendan Rodgers, pytany w sierpniu o to, czego się spodziewa po Balotellim odpowiedział: „trouble”. „Kłopotów”. Uśmiechnął się przy tym, jakby właśnie opowiedział świetny żart. Dziś, jeśli ktoś puszcza menedżerowi „The Reds” tamten wywiad, to tylko po to, by zaśmiać się mu w twarz. „Balo” właśnie pali swoją ostatnią szansę na zaistnienie w światowym futbolu. Wszyscy wiedzieli, że to trudny charakter, ale pracodawca z najwyższej półki i tak się dla niego znajdował. Wydaje nam się, że po epizodzie na Anfield, Włoch kolejnego frajera już nie znajdzie.